Ευτυχία Παναγιώτου - «Μύθοι για το τέλος του κόσμου»

 Η ηδονή της αποδοχής

Από όσα ήθελα

ούτε διαμάντια ούτε δόξες.

Μια ηθική της καρτερίας μου λείπει,

να υποδέχομαι τις λύπες

και ό,τι ανεξέλεγκτο

που από μόνο του δικό μου αδύνατο.

Να λαχταρώ

σαν βλέπω δίχως εμένα τη συνέχεια.

Να λαχταρώ

σαν ακριβό ενθύμιο

τη ζωή μου.

*

Αλυσίδα

Ούτε επειδή τα επέλεξες ούτε γιατί ο Θεός διδάσκει.

Ο αέρας φυσάει σαν επίλογος, θα έλεγε μια ποιήτρια,

αναδιανέμοντας με σειρήνες ασθενοφόρων κάθε μας πράξη.

Γι' αυτό τονίζουν πως τη ζωή μας κυβερνά η τύχη. Καμία

εξήγηση για όσα σου συνέβησαν. Καμία σπουδαία

ερμηνεία.

Κάποιες φορές περνά στον δικό μας τον λαιμό

του διπλανού η αφροσύνη.

*

Το τέλειο κενό της γλώσσας ως λύτρωση

Τώρα κομμένοι ήχοι,

πέτρα και παύση, πέτρα και παύση.

Πού είναι η λύρα, η ηχώ,

τα ερωτευμένα λόγια,

τα πάντα εμείς θα -

Στριμώξαμε

τον εμπόλεμο εαυτό μας

μέσα σε βέβαια πράγματα

πράγματα με έλξη.

Κάτι ξεθύμανε αναγγέλλοντας

τη συνέχεια των αισθημάτων

σε άλλα σώματα και ζωές.

Μόνο που δεν έχει όνομα ό,τι σε σπαράζει.

Πρόσωπο που στρέφει τα νώτα

στη νοσταλγία.

Μη μάθεις -είναι προτιμότερο-

τι έχασες·

δεν είχες κάτι από γενέσεως δικό σου.

Πέρα από την επισφάλεια της νέας αρμονίας

που είναι αόρατη

εκεί πέρα

ονόματα νεότητας, ονόματα πουλιών

Ελένη Παύλε

Ζακ / Zackie Oh Βαγγέλη

Καρολάιν

σκάψατε στο σύμπαν τρύπες όταν αναίτια σας ρούφηξε

(είναι κι άλλα άστρα, άστρα αμέτρητα,

με μάτια άσβεστα στην πιο άσπλαχνη νύχτα)

*

Βίος

Δεν ακούει κανείς τα τελευταία σου λόγια.

Εκπέμπουν προς τα μέσα,

σε τυχαία σειρά οι φθόγγοι και οι λέξεις,

ραμμένα με κλωστή περιφρονημένων ονείρων.

Ό,τι ατόφιο υπάρχει

είναι απορρυθμισμένο.

Αν κάνεις τα λόγια εικόνα,

οφείλουν να θυμίζουν

ακόμα εσένα και τον άλλο,

δηλαδή τον άνθρωπο - κάτι πια σπασμένο,

και πάντα με την ευρυχωρία των αισθημάτων

και των ευγενών τρόπων.

Κάνε μας ξανά εικόνα.

Δεν είμαστε ό,τι καλύτερο πέρασε από δω.

Τέτοια τέρατα δεν θα ξαναβρείς.

Δεν θα μπορέσεις καν να τα συλλάβεις.

Μήτε αν σκάψεις βαθιά

<πολύ βαθιά>

στον άπειρο νου της φαντασίας.

*

Τα σώματα, όταν κοιμούνται μαζί

Ο θάνατος δεν μπορεί να εξισώνεται με τον ύπνο

εκτός αν είναι δεύτερη ζωή

ό,τι κλειδώνεται πίσω από σφαλισμένα βλέφαρα

κι αντηχεί σε ολονυχτία από στήθους.

Κάτι σαν σανσκριτικό λεξικό

που το διακόπτουν νευρικά ρολόγια.

Ο θάνατος δεν είναι ύπνος, όταν υπάρχει

κίνηση, όταν υπάρχει

μεταβολή,

και βέβαια ούτε ο ύπνος θάνατος

[πλην εξαιρέσεων].

Κοιμήσου λοιπόν, ή παρατήρησε το σώμα δίπλα σου

με την ηθική του επείγοντος μιας πυγολαμπίδας.

Τα δάχτυλά του θα διασχίσουν το σεντόνι,

το σάβανο της λογικής.

Αργά ή γρήγορα μετακομίζει στο πλευρό σου,

διασχίζει με θέρμη τις αμφιβολίες.

Η αιχμαλωσία του ύπνου σας σανσκριτικά τοπία

που μόνο εσείς

κατανοείτε·

η γλώσσα έχει ανάγκη τη νεότητα,

μεταφορές σωμάτων.

Έτσι, για χάρη των αχάριστων, των άπιστων, των κυνικών,

δώσε άλλη μεταφορά στον ύπνο

γιατί στον θάνατο είμαστε τελείως μόνοι.

Μύθοι για το τέλος του κόσμου, Κέδρος, 2024 (2η έκδοση).

Αντλήθηκαν απ' το προφίλ του Γιώργου Αλπογιάννη