Ανδρέας Εμπειρίκος - Άνδρος

Τα δόκανα αχρηστεύθηκαν
Οι φράκτες κατέπεσαν
Ο ουρανός απλώνεται απροσμέτρητος
Ο ουρανός και η θάλασσα.

Τούτη η αμμουδιά
Ψιμύθιον σπειρωτό λευκό και άναυδο
Σφύζει στο φως της χρυσαυγούς ημέρας.

Ψηλά
Τόσο ψηλά
Που χάνεται το βλέμμα
Στην κυανή αιθρία
Όλη η ζωή
Δοσμένη και παρμένη
Είναι μία.

Όλβε που χάνεσαι και αντηχείς
Απ’ του ουρανού τη θολωτή καμπάνα
Πότε σαν θρόισμα ελαφρύ
Πότε σαν στεντόρεια φωνή
Που χίλιες φορές ηχεί
Με ηχώ μακρόσυρτη
Σπρωγμένη από πνοή μεγαλοδύναμου τιτάνα.

Έρχομαι.
Οι αισθήσεις μου σπαργώσαι ώσεις
Καμιά κλεψύδρα δεν μπορεί
Στη νήσον αυτή να εξαντλήσει
Την άμμο της πιο μικρής ακόμη ακρογιαλιάς
Κανένα μέτρο να μετρήσει
Το διάφανο μπλάβο βάθος
Που έχουν εδώ τα κρεμαστά νερά,
Κανέν’ άλλο νησί δεν ημπορεί να δώσει
Για την ψυχή και τις αισθήσεις
Στον κόσμο τούτο βιός
Πιο ζείδωρο και πλούσιο.

Ανδρέας Εμπειρίκος ( 1901 – 1975 )
Πηγή: Αι γενεαί πάσαι ή Η σήμερον ως αύριον και ως χθες
Εκδόσεις: Άγρα- Αθήνα 1984