Κάθομαι πλάϊ στην πηγή του Κηφισού, προσπαθώ
να σου γράψω ένα επίγραμμα στην αχτίνα που πέφτει
στο νερό και σκορπίζεται σε ρουμπίνια: Χορός
από φώτα. Και μες στου φωτός τα μόρια χορός
από κύκνους.
Δεν γίνεται.
Το θαύμα του κόσμου είναι μια πυρκαγιά
που πηγαίνει σε βάθος. Προσπαθώ να σ’ το ειπώ
αλλά οι λέξεις μου καίγονται όπως το χόρτο.
Ό,τι μπορώ να σου γράψω είναι ελάχιστο.
Είναι άπειρο, αγάπη μου, το άγραφο κείμενο.
Ως ένα μικρό σημείο μπορείς μοναχά. Για το άλλο
γραφή δεν υπάρχει.
Προσπαθώ να σου το
μεταδώσω στις φλέβες σαν έννοια, σαν αίσθηση,
σαν δέος, σαν βοή, σαν αόριστη λάμψη…
Το φως δεν προφέρεται. Το βάθος του κόσμου, αυτό
το άνθος των ήχων…
Δε συλλαβαίνεται…
Το γράμμα μου τούτο, θα μείνει ατέλειωτο.
Δέκα στίχοι μονάχα, ένα πελώριο
κενό, κι από κάτω, μια μικρή υπογραφή
από νερό —
Νικηφόρος
Το βάθος του κόσμου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου