Μια νοσταλγία ολάκερη η ζωή μου κι ένας πόθος!
Πότε παλάτια θέλοντας χιμαιρικά να χτίσω
και πότε ξεφυλλίζοντας τις σκέψεις μου σα ρόδα
στον τάφο του ό,τι πέρασε, λησμόνησα να ζήσω.
Τα χρόνια από τα χέρια μου γλιστρήσανε σαν άμμος
που ονειροπόλα δάχτυλα κρατάνε, κι η ψυχή μου
μιαν ώρα χινοπωρινή που εσήμαιναν καμπάνες —
είδε να πέφτει ανέκκλητα το Βράδυ στη ζωή μου.
Είμαι σα σπίτι ναυτικών στη θάλασσα κοντά,
που οι άντρες εχαθήκανε μαζύ με τα καράβια
και που όταν σκούζει η τρικυμιά τ' αγριεμένα βράδια,
οι μάνες και οι αδερφές, μαυροντυμένες, σκύβουν
την κεφαλήν αμίλητες, σκιαγμένες, σα ν' ακούνε
στην πόρτα, την κατάκλειστη για πάντα - να χτυπούνε...
Πηγή: Νοσταλγίες, Αθήνα: Έκδοση Εταιρίας «Τύπος», 1920.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου