Γιάννης Ρίτσος - Στον Νικηφόρο Βρεττάκο

Νικηφόρε
σε περιμένει ο αδελφός σου o Ταΰγετος
σε περιμένει ή Ελλάδα
σε περιμένουμε.

Το χρώμα της ελιάς λίγο-λίγο
γυρίζει πιότερο προς το τεφρό
που λείπεις.

Στο κυπαρίσσι σκαλισμένο τ’ όνομά σου
με τον παλιό παιδικό σου σουγιά
ματώνει
που λείπεις.

Ένα σύννεφο με «αναμμένα ρόδα»
στο λιόγερμα της Μάνης
μαδάει στα τζάμια του σπιτιού σου
που λείπεις.

Ένας μικρός άγγελος
σκυμμένος στο λαιμό του μοσκαριού σου
κλαίει που λείπεις.

Όμως εσύ Νικηφόρε δε λείπεις.
Παιδιά με φυσαρμόνικες της τσέπης
σε τραγουδάνε τ’ ανοιξιάτικα βράδια.

Τα στάχια γαλανίζουν απ’ τον ίσκιο σου
καθώς ανηφορίζεις τα χαράματα
με μια ανθοδέσμη αστέρια στο δεξί σου χέρι
συνομιλώντας άφωνα
με το πνεύμα
του επερχομένου ήλιου.

Όσα τραγούδησες σε τραγουδάνε
Δε λείπεις.

Πάντα παρών στο πόστο σου
στη μέσα πύλη της Ελλάδας
ορθός
με τη λόγχη του στίχου σου
ευγενικός δακρυσμένος φρουρός
της Ποίησης και της Ελευθερίας.

ΑΘΗΝΑ, 25.VI.74

Περιέχεται στο βιβλίο
«Νικηφόρος Βρεττάκος, Μελέτες για το έργο του»,
εκδ. «Διογένης», 1976, σελ. 6-7