Ήλιε, μεγάλε ανατολίτη μου, χρουσό σκουφί τού νου μου,
αρέσει μου στραβά να σε φορώ, πεθύμησα να παίξω,
όσο να ζεις, όσο να ζω κι εγώ, για να χαρεί η καρδιά μας.
Καλή ’ναι τούτη η γης, αρέσει μας, σαν το σγουρό σταφύλι
στο μπλάβο αγέρα, Θε μου, κρέμεται, στο δρόλαπα κουνιέται
και την τσιμπολογούν τα πνέματα και τα πουλιά τού ανέμου·
ας την τσιμπολογήσουμε κι εμείς, να δροσερέψει ο νους μας!
[...]
Μαστόροι, αφήστε πια τα σύνεργα, διπλώστε τις ποδιές σας,
σκολάστε απ’ της ανάγκης το ζυγό, κι η λευτεριά φωνάζει.
Κρασί δεν είναι, αδέρφια, η λευτεριά μήτε γλυκιά γυναίκα
μήτε και βιος μες στα κελάρια σας μήτε και γιος στην κούνια·
έρμο τραγούδι ’ναι ακατάδεχτο και σβήνει στον αγέρα.
Ν. Καζαντζάκης, Οδύσσεια, επιμέλεια Πάτροκλος Σταύρου, Αθήνα: Εκδόσεις Καζαντζάκη 2006.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου