Θὰ ᾽ρθοῦνε μέρες ἄλλες, καὶ θ᾽ ἀκούγεται, ναί, ἡ
σιωπὴ ποὺ τὰ φυτὰ γεννᾶνε καὶ οἱ πλανῆτες —
καὶ πόσα πράγματα καλὰ καὶ ἁγνὰ θ᾽ ἀνθίσουν!
Τὰ δὲ βιολιά —ὅλα— θὰ μυρίζουνε φεγγάρι!
Καὶ τὸ ψωμὶ ἴσως νά ᾽ναι ἔτσι ὅπως εἶσαι τώρα
ἐσύ: μὲ τὴ φωνή, μὲ τὴ σταρένια φύση
πού ᾽χεις, καὶ πράγματα ἄλλα θά ᾽χουν τὴ φωνή σου:
ὅσα ἄλογα κάποιο φθινόπωρο ἐχαθῆκαν.
Μὰ ἀκόμα κι ἂν τὰ πράγματα δὲν γίνουν ἔτσι,
ἡ ἀγάπη σὲ μεγάλα θὰ χυθεῖ δοχεῖα,
ὅπως παλιὰ οἱ βοσκοὶ μαζεύανε τὸ μέλι,
καὶ τότε ἐσύ, στὴ σκόνη μέσα τῆς καρδιᾶς μου
(ποὺ θά ᾽ναι κιόλας μι᾽ ἀπέραντη ἀποθήκη),
θὰ φέρνεις ὅλο βόλτες γύρω ἀπὸ καρπούζια.
Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου