Χτίζουμε την προσωπικότητά μας
με παρωχημένους όρους δόμησης
και με υλικά της δεκαετίας του ’70.
Προσπαθούμε να δούμε το μέλλον
μέσα απ’ τις χαραμάδες
μιας ασοβάτιστης οπτοπλινθοδομής.
Οι αποσκευές μας γεμάτες μπάζα και συντρίμμια
από ιδεολογικές κατεδαφίσεις,
που έγιναν ερήμην μας,
μας κόβουν τα χέρια.
Και τώρα τελευταία που αποφασίσαμε
να χτίσουμε στο δώμα μια τζαμαρία,
για να βλέπουμε ελεύθερα και καθαρά τι γίνεται γύρω,
βρεθήκαμε ξαφνικά, μ’ ένα πρωτόκολλο αυθαιρέτου στο χέρι,
σε μια απρόσωπη ουρά ρομαντικών και γραφικών τύπων,
να περιμένουμε για νομιμοποίηση.
Υ.Γ : Το ξανασκέφτηκα. Υπό τις τρέχουσες συνθήκες,
μάλλον είναι προτιμότερη μια αποθήκη στο υπόγειο.
Γιάννης Ξενίδης ( 1952 - )
Πηγή: « Χωρίς ελπίδα» -Εκδόσεις: Κύμα - 2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου