Ζωή Καρέλλη - Εωθινό

ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΥΓΗΣ, η καλλίστη, διαυγής,

στιλπνή, στίλβουσα, δροσισμένη, δροσίζουσα.

Το φως, μουσική απαλόηχη,

γλυστρά μέσα και απάνω στα φύλλα,

απ' τα φιλήματα της νυχτερινής αγκαλιάς λάμποντα.

Έρχεται Ηώς η αστραφτερή,

χρυσοπόρφυρη και ροδίζουσα.

Περπατεί με πολύτιμα πέδιλα, μ' αλαβάστρινα πόδια,

ίχνη αφήνουν χρυσά, πάνω στα γαλάζια,

ιώδη βουνά.

Δεν τα αισθάνεσαι μες την καρδιά σου.

Πώς σκιρτούν τα ογκώδη κορμιά τους!

Απορρίχνει στις χαράδρες την οπάλινη ομίχλη

απ' τα φωτεινά πέπλα της.

Ξυπνά στα λαγκάδια

τα φρίσσοντα δέντρα, λίγο αργεί να φτάσει

την πράσινη χλόη της ήμερης πεδιάδας.

Προβαίνει χορεύοντας ανάερα βήματα,

ζέφυροι, δίχως ορμή, ψιθυρίζουν

ήχους λεπτούς, ομιλίας γλυκόλαλης.

Υάκινθους στρώνει υπόχρυσους

και κυκλάμινα ρόδινα, πάνω στα κρυσταλλένια,

διάφανα και ριγηλά νερά της θάλασσας.

Και προχωρεί χρυσίζουσα, χρυσελεφάντινη

η ένδοξη αυγή, για να φωνάξει μ' όλους τους ήχους

αχτίδες αστραφτερές,

πως έρχεται ο άρχοντας, ο περίκαλλος έφηβος,

ο εραστής πύρινος και γλυκύς,

ο μεγάλος και πιο πλούσιος μάγος,

έρχεται ο ήλιος της ζωής παντοδύναμης.

Από τη συλλογή Τα παραμύθια του κήπου, 1955