Στο σημείο που όλοι οι άνθρωποι γίνονται ποιητές παύουν να αναγνωρίζουν τον εαυτό τους. Κάποτε, όταν ρώτησα ένα θείο μου, φημισμένο για τα αυστηρά του ήθη, τι είδους όνειρα έβλεπε, μου αποκρίθηκε με ιερή αγανάκτηση: Oνειρα; Tρελός είμαι, παιδάκι μου, να βλέπω όνειρα;
Kαταλαβαίνετε, δηλαδή: το ένα τρίτο της ζωής μας είναι αμελητέο, καταδικαστέο, ίσως και ανήθικο. Και αν είχε τρόπο η κοινωνία να μας παρακολουθεί στον ύπνο, είναι σίγουρο πως θα βρισκόμασταν κάθε λίγο και λιγάκι στα δεσμωτήρια.
Δεν υλοποιεί, φαίνεται, κανένας τα συναισθήματά του ατιμωρητί. Ακόμη και όταν οι άλλοι δεν επεμβαίνουν, επειδή δεν έχουν τον τρόπο, αναλαμβάνουμε οι ίδιοι εμείς ν 'απομονώσουμε και να ρίξουμε στον ιδιωτικό μας Καιάδα κάθε τέτοιου είδους ελευθερία. Επειδή μπορεί να την υμνολογούμε κάθε μέρα την ελευθερία, να την επικαλούμαστε, μόλις όμως μας έρθει, της κλείνουμε την πόρτα.
Κάτι ξέρουν αυτοί που λένε πως είναι πολύ σκληρό πράγμα να γίνεσαι, έστω και για μία στιγμούλα, θεός.
Πηγή: Ανοιχτά χαρτιά, Εκδόσεις Ίκαρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου