Μιλούσε γλώσσα πέτρινη. Βγαίναν οι λέξεις απ’ το στόμα του
και κύλαγαν μ’ ήχους ωραίους και δυνατούς που όμως κανείς
δεν ένιωθε. Μιλούσε τη μοναχική γλώσσα των βράχων, τη
μοναδική γλώσσα των βότσαλων, το αγνοημένο έλεγε τραγού-
δι τους. Ποιος να σταθεί, σε μια εποχή εύκολων ήχων, να
δώσει προσοχή σε τέτοια μουσική; Μόνος του προσευχότανε
στον πέτρινο Θεό του, στη γλώσσα που μονάχα Εκείνος κα-
ταλάβαινε, γιατί Εκείνος ήταν που τον είχε σημαδέψει μ’
αυτή την πέτρινη ομορφιά, την ακατάληπτη.
(Από την ποιητική του συλλογή: «Λεκτικά τοπία», Αθήνα, Καστανιώτης, 1983)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου