Έφη Πατσαρίνου - [άτιτλο]

Με φωτισμένα τα κατάρτια
θα σαλπάρω στην ονείρων μου
το μεγάλο μπάρκο.
Τι κι αν χτυπούν τα κύματα
τα πλευρά του πλοίου
κι ο άνεμος τραντάζει την πλώρη του
οι πληγές του ταχέως επουλώνονται
γιατί είναι σφαλιστά τ' αμπάρια του
και το μαγικό μαγνάδι ανεμίζει στην πρύμη του.
Το μικρό μου σκαρί
θα ξεχύνεται στ' αφρισμένο πέλαγος
για να φτάσει 'κει που σμίγουν
ουρανός και θάλασσα, κει που
ο χρόνος μηδενίζεται
και τα δάκρυα στεγνώνουν.