Σε υμνώ
επειδή στον κόσμο κανείς
δεν είναι μικρότερος από σένα
κι όμως
διασχίζεις γαλαξίες, νεφέλες, άστρα
χωρίς να αλληλεπιδράς με κανέναν.
Επειδή, αν κι είσαι φως,
πολύ πιο αργά κι απ’ το φως
μπορείς να κινείσαι
ή ακόμη και να αναπαύεσαι ακίνητο,
διορθώνοντας
τη θεωρία ενός σύμπαντος εν θερμώ.
Επειδή, χάρη σε σένα,
το παρελθόν υπήρξε μόνο
υπέρθερμο πλάσμα κι όχι αποκαΐδια.
(Η πυκνότητα του πλάσματος
ήταν τρισεκατομμύρια τόνοι
ανά κυβικό εκατοστό.)
Επειδή, κανείς ως τώρα
δεν ήξερε
πως εσύ ήσουν το ενενήντα επτά τοις εκατό
του παντός,
αφήνοντας μόνο ένα τρία τοις εκατό να διαμοιράζεται
στα καθάρματα και στα λοιπά παραφερνάλια αυτού του κόσμου.
Επειδή, χάρη σε σένα,
θα πάψει πια να απομακρύνεται ο καθείς
από τον καθέναν, κι όλα θα τείνουν κάποτε να ενωθούν.
Κι ας μη μετράει αν είναι
μέσα σε φλόγα αδάμαστη
σε μια τέλεια που ακτινοβολεί.
Σε υμνώ
επειδή είσαι
η ουσία του σπασμού,
ύλη τρυφερότητας,
ή εκείνο το λίγο του τίποτα
με το οποίο η θειά μου γαρνίρει τις κρέμες της.
Δόξα τω Θεώ
που ο κόσμος δεν είναι άπειρος.
Όπως ο στίχος,
είναι κι αυτός φτιαγμένος από συλλαβές
που μπορούν να μετρηθούν.
Ο κόσμος χωρά σ’ έναν αλεξανδρινό.
— Από τη Μη ολοκληρωμένη προσευχή, Renacimiento, Σεβίλλη, 2000
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου