Κική Δημουλά - Τρία ποιήματα

 Τα εύρετρα

Τα ξεφύλλιζες, κοντοστεκόσουν κάθε τόσο
διάβαζες τάχα κάτι σε διαπερνούσε
αδιάβαστες κρυφογελούσαν οι σελίδες

μετά τα ζύγιασες όλα στη χούφτα σου
σα να ήταν κέρματα
χοντρικά τα εξετίμησες
ουκ ολίγα είπες
έκπληκτος πως τ' απέκτησες με ρωτάς.

Υποκριτή, γραμμή δε διάβασες
αλλιώς θα το 'βλεπες
το γράφω εδώ μέσα πρώτο πρώτο

τα εύρετρα είναι
εσύ μου τα έδωσες
επειδή σε βρήκα

σε μέτρησα και ήσουνα πολλά
ξαναμετρώ κι ήσουν αλλιώς
το άφησα να είσαι κι απ' τα δύο
δε σου αφαίρεσα ούτε μία
απ' τις χιλιάδες ωραιότητες που είχες
ούτε μισή απ' τις πολύτιμες ασκήμιες σου
κόσμε.

Ο στόχος

Στις καταιγίδες
καμώνομαι τη γενναία.
Αλλά στους κεραυνούς παραδίδομαι
τρέμω.

Κι ενώ λένε πως ο φόβος
είναι η μόνη ίσως
ασφαλής μας κρυψώνα

εγώ πάω και κρύβομαι
όπου πετύχω ασάφεια
κι όπου μοιρολατρία

στο γείσο των ημερολογίων

στην κουφάλα ενός μύθου

κάτω από τη φτερούγα μιας σφαίρας

μέσα στον χειμωνιάτικο
οικογενειακό τάφο ενός γιασεμιού.

Εκτός αν βρω ξεκλείδωτη
μια φωτογραφία.
Τρυπώνω και ασφαλίζομαι
κι όχι να πεις
πως ξεχωρίζει σ' αυτήν καθαρά
αν εσύ μου κρατάς το χέρι
η το άδειο γάντι μιας
ευγενούς ασάφειας.

Αλλά μένω εκεί.

Φαίνεται κάπου θα έχω ακούσει

ότι η πιο ασφαλής μας κρυψώνα
είναι η ασάφεια

ότι, αν μη τι άλλο, επιβραδύνει
να πέσει επάνω μας
της ραγδαίας σαφήνειας ο κεραυνός.

Η εμπλοκή με τις φωτογραφίες είναι

ότι σου παρέχουν
τέτοια πλουσιοπάροχη οκνηρία
τόσο χαμογελαστή που

ας ξεθύμανε η καταιγίδα έξω

ούτε που το σκέπτεσαι να φύγεις.

Μένεις εκεί
μέχρι νεωτέρας φωτογραφίας.

Τηλεγράφημα Επείγον

Βάρκα ελήφθη
κουπί και θάλασσα όχι.
Αμέλησες η τα έκλεψε η ίδια
η μεταφορική τους σημασία;

Κική Δημουλά
Απο τη συλλογή ''Τα εύρετρα''
Ίκαρος - 2010