"Το ποδόσφαιρο είναι η τελευταία ιερή παράσταση της εποχής μας. Στον πυρήνα του είναι ένα τελετουργικό, ακόμη κι αν μοιάζει με φυγή από την πραγματικότητα. Ενώ άλλες ιερές παραστάσεις —ακόμη και η θεία λειτουργία— βρίσκονται σε παρακμή, το ποδόσφαιρο είναι η μόνη που μας έχει απομείνει. Το ποδόσφαιρο είναι το θέαμα που έχει αντικαταστήσει το θέατρο.
Όταν έμενα στη Ρώμη πήγαινα κάθε σ/κ στο Ολίμπικο για να δω ένα παιχνίδι χωρίς να υποστηρίζω κάποια από τις ομάδες που έβλεπα καθώς είναι γνωστό πως είμαι οπαδός της Μπολόνια. O οπαδισμός είναι μια νεανική ασθένεια που κρατάει μια ζωή. Η Μπολόνια εκείνης της εποχής ήταν η καλύτερη της ιστορίας της. Δεν έχω δει κάτι πιο ωραίο από τα ένα-δυο που έκαναν ο Μπιαβάτι με τον Σανσόνε. Τι Κυριακές ζούσαμε τότε στο Στάδιο Κομουνάλε!
Δεν υποστηρίζω τη Μπολόνια μόνο γιατί είναι η πατρίδα μου αλλά και γιατί εκεί άρχισα να παίζω ποδόσφαιρο όταν ξαναγύρισα στα 14 μου. Τα απογεύματα που πέρασα παίζοντας μπάλα στο Πράτι ντι Καπράρα ήταν δίχως αμφιβολία τα πιο όμορφα της ζωής μου. Παίζαμε έξι ή επτά ώρες ασταμάτητα και συνήθως έπαιζα στη δεξιά πλευρά. Κάθε φορά που τα σκέφτομαι νιώθω έναν κόμπο στο λαιμό. Σε αυτό το θέμα έχω μείνει στο λυκειακό ιδεαλισμό, εκείνον τον καιρό που το να παίζεις ποδόσφαιρο ήταν το ομορφότερο πράγμα στον κόσμο.
Αν δεν υπήρχε ο κινηματογράφος θα ήθελα να ήμουν ένας καλός ποδοσφαιριστής. Γιατί μετά τη λογοτεχνία και τον ερωτισμό, για μένα το ποδόσφαιρο είναι μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου