Αυτός ο άνθρωπος ρουφάει το τοπίο μ’ όλες τις αισθήσεις του Τι βουλιμία, θεέ μου! Εξαφανίζει ένα- ένα τα βουνά, στο βάθος, και τη θάλασσα και, πιο κοντά σιτοβολώνες, αμπελώνες, ελαιώνες και, πιο κοντά ακόμα, δέντρα κι άνθη και γρασίδι. Απ’ όπου κι αν περάσουν οι αισθήσεις του, αφήνουν πίσω τους μια μαύρη τρύπα. Αν τον αφήσουμ’ έτσι, θα καταβροχθίσει όλο τον κόσμο. Όμως, να, γκρεμίζεται αίφνης μες στην τρύπα που άνοιξε. Πάλι καλά` τώρα, θα έχουμε απλώς να ζήσουμε μ’ αυτή τη μαύρη τρύπα. Αν μάλιστα την περιφράξουμε κατάλληλα, μπορεί να γίνει αξιοθέατη κι ίσως να χρησιμεύσει και ως δίδαγμα σε όλους τους βουλιμικούς της ομορφιάς.
Αργύρης Χιόνης, Η φωνή της σιωπής: Ποιήματα 1966-2000, εκδ. Νεφέλη, Αθήνα 2019, (σελ. 416)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου