Αριάδνη Πορφυρίου - Ο τρελός δράκος

Άκουγα να βογγάνε πανοπλίες στου κάστρου τα σπλάχνα.
Οι νύχτες κάποτε αφέγγαρες, μα πιο συχνά ασημένιες
και τα νερά της τάφρου πιο κοφτερά κι από γυαλί.
Οι σκιές ζήλευαν σαν χόρευες
με τα φτερά σου μια στο χώμα μια στον ουρανό,
λιτός και περίπλοκος,
σαν όλους τους τρελούς δράκους
που κανείς δεν τους κατάλαβε.
Τους θρόνους πάντα τους προσπέρναγες.
Έλεγες αξίζουν όσο μικρά κουδουνάκια γελωτοποιού
και γέλαγες δάκρια.
Το γαλάζιο ζήλευε το πράσινο, το ήξερα.
Οι πεδιάδες και τα μάτια σου πάντα με μπέρδευαν έτσι όπως στεκόσουν στις επάλξεις ,
πάντα φευγάτος.
Με άμμο στα βλέφαρα και φωτιά θολή
το φτερό βούταγε στο κόκκινο μελάνι
ενώ το ιντερμένζτο μαλάκωνε το άγος.
Οσο μακριά κι αν πετάξεις, σου ψιθύρισα,
οι ήχοι του νερού θα χαϊδεύουν το τραχύ δέρμα
διάστικτο από λάβα, σοφία και αγάπη.

Αριάδνη Πορφυρίου, "Απλες Ανθρωποκτονιες Ποιητών", Εκδόσεις Κύμα.