Δ. Π. Παπαδίτσας - [άτιτλο]

 
Λεν για την πιο καλή ώρα πως έρχεται κάθε τόσο
Και μας βρίσκει να ταχτοποιούμε μερικά εκκρεμή διλήμματα

Πάντα όμως το φίδι της μοναξιάς στρίβει διπλώνεται σέρνεται
Πάνω σε μαλακά μουσικά λουλούδια. Απ' τη μεριά της θάλασσας
Ρίχνονται στη στεριά διαμαρτυρίες
Η μια λέξη φεύγει κι αφήνει στη θέση της άλλη 

Κι έτσι δε λείπει από μέσα μας η αιχμή του μαχαιριού 

Και ψάχνουμε στη φιλία για λίγο ύπνο αν και είναι γνωστό 

Πως η αγάπη κι ο Θεός ετοιμάζουν ένα θάνατο μεγάλο σαν τη νύχτα
Αν και το μυαλό αφήνει από τις ρωγμές του να φεύγει ουρανός 

Και μαζί ωδικά πτηνά και άστρα
Αν και τις πιο πολλές φορές η θέληση μοιάζει μ' ένα σκυλί που σωπαίνει
Έτσι ξαφνικά και χώνεται στα υπόγεια

Είπα να ετοιμαστώ να σου πω επιτέλους πως κάθε μέρα

Δίνω λίγο απ ̓ το σώμα μου κι έτσι μένει το χρέος μου λιγότερο

 Όταν θ ̓ ανήκω στον εαυτό μου τότε δε θα σκέφτομαι τίποτα 

Μόνο τα δάχτυλά σου θα χαιδεύω και θα τα βάζω στο στόμα μου σα σφυρίχτρες
Θα σκέφτομαι ακόμη αν πρέπει ο πρώτος απόγονός μου

 Να με βλέπει όπως εσύ

Θα σκέφτομαι το μυστήριο της αφής

Που αλυσοδένει σφιχτότερα την ψυχή μας.

Ποίηση, 1, Στιγμή, 1985.

Αντλήθηκε απ' το προφίλ της Κατερίνας Μαρδακιούπη