Η φθινοπωρινή βραδυά μού εμίλησε
με κάτι λόγια που έμοιαζαν σα χάδια…
Μού εμίλησε για τα καράβια που εξεχάστηκαν
μέσα σε γκρίζα, απάνεμα λιμάνια.
Μου εμίλησε για κάτι αγνές ψυχές που εχάθηκαν
μες στα λαμπρά τα φώτα της ζωής.
-Μού εμίλησε για κάτι σκέψεις, κάτι δάκρυα
που δεν τολμούνε πλέον καν να μας πλησιάσουν-
Προς τι να βασανίζουμε τη σκέψη μας
με κάτι λόγια που δεν είχαμεν εκφράσει;
να τυραννάμε και τη φαντασία μας
με κάτι εικόνες που έχουνε περάσει;…
Τα φώτα κι η λαμπρότης της ζωής,
προς τι τάχα να πέρνουνε στα μάτια μας
αξία, όταν πλέον τάχουμε χάσει;…
Η φθινοπωρινή βραδυά μού εμίλησε
για της ψυχής μου μόνο το σκοτάδι…
Κι είταν γλυκό κι ανάλαφρο το μίλημα
-κι έμοιαζε το φρικίασμα σα χάδι…
(Η Δεύτερη Ζωή, 1935)
Πηγή: http://www.thraca.gr/2019/02/1899-1950.html?fbclid=IwAR30ecWYWchM77OK6-pasDJMEppHtHnd1XQm1Rkf-gHE-OpVx-v0Xhr1SoE
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου