Όταν σωπαίνεις τρυπας των άστρων τ'απειρο
κ εγώ
μεσ'από ρυάκια λογισμών
μιλώ στα μάτια σου
λόγια βαθιά της γης
που λεν οι ρίζες στα κλαδιά τους.
Τις φωτοσκιάσεις σου συντριβω
και δυνατές ηλιακές εκρήξεις
σ'αποτυπώνουν στους κύκλους του κορμιού μου.
Η δικιά σου σιωπή δεν είναι ανάπαυση.
Είναι ταξίδι απέραντο κι επίμονο
στις μυστικές διεργασίες της ύλης,
εκεί που οι άνθρωποι εξισωνονται
μόρια του συμπαντος κόσμου.
Όταν σου μιλώ
τα λόγια μου
υγρά ακόμη από τη μήτρα της γης
σταζουνε κόκκινη επανασταση
ραντίζοντας τις φυλλωσιές που ο άνεμος λυμαινεται.
Και συ
φύλλο με χρώμα του φθινοπώρου
πέφτεις
σμίγεις με τη φωνή μου
γίνεσαι ρίζα βαθιά
στο μετρο της καρδιάς μου.
Δημητρης Παρασκευοπουλος (1943-), συλλογή Σκιαχτρα, 1985 εκδόσεις Δωδωνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου