Walt Whitman - Στην πόλη της Οντάριο, [18]

Με τα θεάματα της μέρας και της νύχτας θ’ αναμετρηθώ,
Θα μάθω αν πρόκειται ν’ αποδειχτώ κατώτερός τους ή όχι
Κι αν είμαι ή αν δεν είμαι μεγαλόπρεπος όσο κι εκείνα,
Θα καταλάβω αν είμαι σαν κι αυτά λεπτός κι αληθινός
Κι αν πρόκειται ν’ αποδειχθώ, σε σύγκριση μ’ αυτά, λιγότερο γενναιόδωρος,
Θα καταλάβω αν έχω κάποιο νόημα ή όχι, ενώ έχουν σίγουρα ένα νόημα τα καράβια και τα σπίτια,
Θα μάθω αν τα πουλιά μα και τα ψάρια για τον εαυτό τους επαρκούν, ενώ εγώ ειμ’ ανεπαρκής για με τον ίδιο.

Το πνεύμα μου τ’ ορθώνω απέναντί σας, ουράνια σώματα, γεννήματα, θηρία, βουνά,
Αμέτρητα κι αν είσαστε, μέσα μου σας απορροφώ, γίνομαι εγώ ο κύριος.
Αμερική, απομονωμένη εσύ, που όμως τα πάντα ενσωματώνεις, δεν είσαι τελικά παρά εγώ ο ίδιος.
Τι άλλο είναι αυτές οι Πολιτείες παρά εγώ;

Τώρα πια ξέρω γιατί η γη είναι βρώμικη, κακοτράχαλη, προκλητική: για μένα.
Σχήματα φοβερά και τρομερά, είσαστε φτιαγμένα μοναχά για μένα.

(Μητέρα, έλα γονάτισε και γείρε πάνω μου το πρόσωπό σου•
Πόλεμοι, ραδιουργίες κι αναβολές – δεν ξέρω το σκοπό τους,
Κι ούτε που ξέρω αν θα μας βγούνε σε καλό• ξέρω μονάχα πως μέσα απ’ τους πολέμους και τα εγκλήματα, το έργο σου πρέπει να συνεχιστεί και συνεχίζεται.)

Ουώλτ Ουΐτμαν, Στη γαλάζια όχθη της Οντάριο, μετάφραση Γιάννης Βαρβέρης, εκδόσεις Ρόπτρον, Αθήνα, Μάρτιος 1992, σελίδα 61.