Θανάσης Βενέτης-Ποιήματα

ΝΟΜΟΣ ΦΘΙΩΤΙΔΑΣ

Θα σου δείξω πως μεγάλωσα

με φως κλεμμένο από αστροφεγγιές

ένα ήμερο ποτάμι που πότιζε όνειρα

τα βουνά που με δίδαξαν τι θα πει

ενατένιση

Θα σε πάρω δίπλα στα βουρκόνερα

κοντά στις καλαμιές και τα χαλίκια.

Τζιτζίκια θα τρυπάνε τα σεντόνια

της σιωπής, ένας αναστεναγμός θα βόσκει

στο άπειρο.

(ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ, 1985)

 ..............................................................................................................................................................

Ο ΚΟΣΜΟΣ

Καθημερινά ανακαλύπτω ρωγμές

στο σώμα μου.

Ο πατέρας που επέστρεψε

χωρίς ποτέ να εμφανιστεί.

Η μάνα που χάθηκε

χωρίς ποτέ να λείψει.

Η αδερφή που καπνός ήταν και καπνός

παρέμεινε.

Πέφτουν σοβάδες στα όνειρα

και υγρασία στα θεμέλια.

Το χάος στους αρμούς μου αυξάνεται

καθώς οι θάλασσες που πέρασα ξεράθηκαν

καθώς τα σύννεφα που ήπια

ξαναφάνηκαν.

Μένει η αγάπη

χαμογελά – κι εκεί αρχίζει ο κόσμος

εκεί τελειώνει.

Ένας κόσμος μικρός – σαν το σώμα μου.

Αόρατος – σαν τα δάκρυά μου.

(ΚΥΡΙΩΣ ΜΕ ΦΩΣ 1989)

................................................................................................................................................................... 

ΦΛΕΓΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Τι με νοιάζει

με ποιανού τα μάτια βλέπω

με τίνος πόδια περπατάω

στο σκοτάδι.

Άλλος

τα χέρια μου

κατευθύνει στο κενό

το αρχαίο τομάρι μου

το γδέρνουν

τοκογλύφοι.

Εκείνο

που με καίει

είναι

η άγνωστη

ψυχή μου.

(ΣΥΝΕΡΓΑ ΑΠΑΤΕΩΝΟΣ, 1993)

ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΕΝΕΤΗΣ

(1936-2014)