Κάτω απ’ το προσκέφαλο υπάρχει ο θάνατος (λένε)
μην τα πιστεύεις με τα όνειρα σαλπάρισε εσύ ˙
να θυμάσαι τ’ ανθισμένα κλώνια των δέντρων
την οργισμένη βουή του δάσους και τη βροχή
που αστέρια γεννάει φιλώντας το ποτάμι
εσύ
μη λησμονήσεις το πάλλευκο χιόνι στο μέτωπο
του σκοτωμένου τη χαραμάδα που ονόμασαν ελπίδα
εσύ
ξένος εξόριστος στη χώρα πρόσεχε
τον ανώνυμο βυθό της μνήμης
το συχνό ψέμα της αλήθειας
τις στάχτες που τραβούν τη φλόγα σβήνοντάς την.
(Άλφα Βήτα, 2015)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου