Μήτσος Λυγίζος-5 Ποιήματα

Μήτσος Λυγίζος
Υστερόγραφο στα ναυτικά μας τετράδια 
.
'Ηταν καλά στα μέρη μας, ήταν καλά,
δούλευε η γης κι ο αέρας μύριζε αραποσίτια.
Κανείς δεν μας ήξερε, μόνο τα δέντρα κι ο ποταμός,
μόνο το χρώμα κι ο ήλιος.
Οταν θέλαμε να σε βρούμε, καβαλλούσαμε τ' άλογα
κ' ερχόμαστε πριν βραδιάσει.
Εσύ μοίραζες τη ζωή σου ανάμεσα στους καρπούς
και στα μεγάλα φυτά που λάμπανε από γαλήνη.
Περπατούσαμε χέρι με χέρι στα δάση
και χαιρόμαστε αμίλητοι το μυστήριο των όντων.
Μια μέρα σκύψαμε στο ποτάμι κι ονειρευτήκαμε τη θάλασσα,
κ ύστερα, κάθε μέρα, σκύβαμε στο ποτάμι.
Τώρα συλλογιζόμαστε κι αρμενίζουμε,
συλλογιζόμαστε κι αρμενίζουμε δίχως τέλος...
Τα μάτια μας κάηκαν μέσα στ' αλάτια της ξενιτιάς,
μα η ψυχή μας τυλίγεται σ' ένα σύνεφο αποδημίας.
Κανείς άνεμος δε φυσάει για τα μέρη μας,
μένει μόνο η καρδιά μας ν' αφηνιάζει στον καλπασμό,
κάθε τόσο που αφήνουμε κ' ένα λιμάνι.
΄Ομως είναι καιρός, μα είναι ακόμα καιρός
ν' ανάψουμε τις φωτιές, να κάψουμε τα καράβια μας,
να κάψουμε τα ονειρά μας, να λυτρωθούμε.

**********************************************************

Η κοιμισμένη του ποταμού 
Μήτσος Λυγίζος
.
Κοιμάται εδώ στον ποταμό, κοιμάται ξεχασμένη
κοιμάται, κι ο μικρός βοριάς ζητάει να την ξυπνήσει,
μ' αυτή τον ήλιο χαίρεται βαθιά αποκοιμισμένη.
Μα πώς κοιμάται έτσι βαθιά και δεν ακούει τον άνεμο,
και δεν ακούει τον ξαφνικό μικρό βοριά της όχθης;
Μα πώς κοιμάται έτσι βαθιά - θα την χτυπήσει ο ήλιος !
Ξύπνα, μικρή, θα σε ζητούν, ξύπνα κι αποξεχάστηκες
ξύπνησε, κι ο μικρός βοριάς ζητάει να σε ξεντύσει
ξύπνα, κ εδώ που βρέθηκες ποιον θάχεις να σε ντύσει;
Αχ, το μικρό - μικρό βοριά, παιδεύει το μπλουζάκι της !
Αχ, το μικρό - μικρό βοριά, την όχθη αναστατώνει !
Μα πώς κοιμάται έτσι βαθιά - θα την σηκώσει ο άνεμος,
που όλο αναρπάει τη φούστα της κι όλο την ξεγυμνώνει !
Μα πώς κοιμάται έτσι βαθιά - θα την απογυμνώσει !
Ξύπνα, μικρή του ποταμού, ξύπνησε και σκεπάσου
ξύπνα και πάει δώδεκα, και πάει το μεσημέρι.
Ξύπνα, δεν πρέπει να σε ιδούν, να ιδούν τον αφαλό σου.
Πλάι της κύλαε βουβό τ' αδιάφορο ποτάμι
και μόνο κάτω απ' το μαστό μια τρύπα από μαχαίρι
την είχε αφήσει τόσο αργά στην όχθη να κοιμάται.

************************************************************

Μήτσος Λυγίζος
Το νέο καλοκαίρι 
.
Τριάντα αγοροκόριτσα κάτω απ' τα βλεφαρά μας,
τριάντα αγοροκόριτσα σ' έναν αγρό με στάχια,
πέταξαν τα φουστάνια τους κι όλος ο κάμπος καίγεται,
πέταξαν τα φουστάνια τους κι ο αγέρας χλιμιντράει !
Τριάντα αγοροκόριτσα βάζουν φωτιά στον ύπνο μας
δίνουν βουτιές στον ύπνο μας και πέφτουνε τα στάχια
τριάντα αγοροκόριτσα ρίχνουν τον ήλιο ανάσκελα,
σκορπούν τις πέρα συννεφιές με χίλια μπόγια νιάτα !
Σ' εξήντα οργιές, σ' ογδόντα οργιές
φωτιά σκορπιέται η γύμνια τους,
σε χίλιες τόσες δρασκελιές σκάει το μεσιμέρι,
και μες απ' τα ρουθούνια του ταυριά γιομίζει ο κάμπος !

************************************************************

Μήτσος Λυγίζος
Χορικό 
.
Εδώ κοιμούνται, μπρος στον ποταμό,
εδώ στην όχθη την παλιά, στο πράσινο ποτάμι,
πέντε μικρά ναυτόπουλα, πέντε παιδιά του κόσμου.
Εδώ κοιμούνται, πλάι στο νερό,
πάνω σε πέντε σύνεφα, σε πέντε οργιές χορτάρι
πέντε ναυτάκια πούγραψαν στην όχθη τ' ονομά τους.
Ηταν μικρά - μικρά - μικρά, κ' ήτανε πάντα ξάγρυπνα
ήταν μικρά - μικρά - μικρά, κ' ήταν συλλογισμένα.
Τώρα κοιμούνται, τώρα πια να νανουρίζει ο ποταμός,
νάνι, τους λέει, νάνι τους, το πράσινο ποτάμι.
Πρωί - πρωί ήταν πούπεσαν τα πέντε τα μικρά - μικρά,
πρωί - πρωί ήταν πούπεσαν βαθιά να κοιμηθούνε.
Νάνι τα νανουρίζουνε τα δέντρα στο ποτάμι,
νάνι τους λένε οι φυλλωσιές, νάνι στην όχθη, νάνι.
Εδώ κοιμούνται, στο μικρό - μικρούλι κρεβατάκι τους,
εδώ στην όχθη την παλιά, νάνι, μικρά μου, νάνι
- πέντε ναυτάκια, πέντε απλά παιδιά ντουφεκισμένα.

*************************************************************
Μήτσος Λυγίζος
Ελληνικό τοπίο 
.
Γύρω ουρανοί, πάνω ουρανοί από σμάλτο.
Μια δέσμη στάχια και μια γη σαν έξοχο βεγγαλικό.
Χυμοί από μούσμουλα τα χείλη συναρπάζουν,
κ' ένας αιθέρας κρύσταλλο φωνάζει, υγεία, υγεία !
Κρούει τ' ανεμοκούδουνα ένα τσαμπί απο μέλισσες.
Κάτου απ' του βράχου τη μασχάλη κρουνίζουν τα λαμπρά νερά.
Χορεύει ο υπέροχος θεός της βλάστησης με πήδους
κι όλο το ύπαιθρο βροντάει τα ντουμπελέκια του χάι χάι !..
Χάι - χάι ! τινάζονται οι βλαστοί καθώς χιλιάδες πήδακες
μ' άγρια νερά, με ωραία νερά, βαθύχρωμα κι ακράτητα !
Τα δέντρα γέρνουν απ' τη ζάλη των εύρωστων καρπών.
κ' εκεί στο βράχο ένα τραγί μυρίζει τον αέρα.

Πηγή: https://www.facebook.com/doukasagiassotis.1951/posts/%CE%BC%CE%B7%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%83-%CE%BB%CF%85%CE%B3%CE%B9%CE%B6%CE%BF%CF%835-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%82-%CE%BB%CF%85%CE%B3%CE%AF%CE%B6%CE%BF%CF%82%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CF%8C%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%BF-%CF%83%CF%84%CE%B1-%CE%BD%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%AC%CE%B4%CE%B9%CE%B1-%CE%B7/656406691174526/