Τάσος Γαλάτης-Πτώσεις

Χρυσάνθεμα για την κυρία Μαργαρίτα
και τη λησμονημένη δοτική,
την πιο μεγάλη μας αδυναμία
μαζί με την βεντάλια της που ανοιγόκλεινε
ακολουθώντας ρυθμικά τις πτώσεις
χωρίς ποτέ να προλαβαίνω
να συναρμολογήσω ακέραιο
στις φιλντισένιες δίπλες τον κομματιασμένο Βούδα
ώσπου μετά τη γενική πληθυντικού
κόμπιαζε πια οριστικά
τῶν ἀνθρώπων, τῶν λαγῶν, τῶν κακῶν κυνηγῶν...
κοκκάλωνε μετέωρο το χέρι της κυρίας Μαργαρίτας
και να τα δυό μεγάλα μάτια
που μ΄ ἐπαιρναν στη συλλογή και τη συμπόνια τους
τοῖς ἀνθρώποις, τοῑς λαγοῑς, τοῑς κακοῖς κυνηγοῖς
άκουγα έντρομος την αδυσώπητη φωνή
μα δεν θυμάμαι πια πόσες φορές
και πόσες δοτικές θα 'πρεπε να αντιγράψω
για την επόμενη.

Κι όμως παρά τα χρόνια και τις έγνοιες μου

μετά από τόσες πτώσεις κι επιπτώσεις

τις μεταπτώσεις και τις καταπτώσεις

μιας ολόκληρης ζωής-κι όχι μονάχα της δικής μου

αλλά κι αυτού του κόσμου και του άλλου

μ' ανθρώπους και λαγούς και κυνηγούς

θαρρώ κι ακούω ακόμη τη φωνή της μάνας μου

τα πρωινά του Οκτώβρη, καθώς έδενα

την τσάντα στη μικρή μου ράχη

«και μην ξεχάσεις τ΄ αγιοδημητριάτικά

για την κυρία Μαργαρίτα».

Χαράγματα, 1986.