Μπόρις Πάστερνακ-Άμλετ, 1949

Όλα ησύχασαν. Βγήκα στη σκηνή.

Με την παραστάδα της πόρτας για στήριγμα,

αρπάζω απ’ την ηχώ τη μακρινή

του αιώνα μου το κήρυγμα.

Πάνω μου το μισόφωτο της νύχτας

με χίλια κιάλια με στοχεύει.

Μόνο, αν είναι θεέ μου μπορετό

πάρε μακριά μου το ποτήρι αυτό.

Αυτή η ιδέα σου μ ’αρέσει

και συμφωνώ να μπω σ’ αυτόν τον ρόλο.

Μα τώρα παίζεται άλλο δράμα,

κι αυτή τη φορά ζητάω τον οίκτο σου όλο.

Είναι πια η σειρά καθορισμένη

και το τέλος δεν μπορεί να αποτραπεί.

Είμαι μόνος. Στην υποκρισία όλοι βουλιαγμένοι.

Δεν είναι μόνο πέρασμα η ζωή αυτή.



(Απόδοση, Λίζα Διονυσιάδου)

Πηγή: https://strovilos.gr/articles/753?fbclid=IwAR1XZIx63NV4p1KlYXgkf6cUKz-zNsnyP4pbrO4LjzuR0qKTExaaMQpws4Y