Άννα Δερέκα-Δύο Ποιήματα

Μαλώνω τον πόθο

Η άσπρη μου μπλούζα που σου άρεσε
Έφυγε.

Η άσπρη μου φούστα που σου άρεσε
Ταξίδεψε.

Τα ρούχα που αγάπησες πάνω μου
Ήρθαν προς τα σένα.

Μαλώνω τον πόθο
Που παίρνει το πρόσωπο του αέρα
Και τα ταξιδεύει.

Έμεινε γυμνή
Η σπονδυλική μου στήλη

Μια σκάλα

Να την ανέβεις αγαπημένε
Θα βγεις στον ουρανό

Να την κατέβεις
Βγάζει πάνω μου.

Εσύ ν’ αποφασίσεις.
.......................................................

Μετά τον βιασμό

Μου σκίσατε το μυαλό
Περπατάω
Και μου πέφτουν οι αναμνήσεις
Στο δρόμο
Γεμίζουν λάσπες
Τις χάνω.

Τις μαζεύω βιαστικά
Δεν βρίσκω
Που ήταν πριν
Τις βάζω σ’ άλλη θέση

Βγαίνω έξω
Φοβάμαι μην έχει αέρα
Μα και χωρίς αυτόν
Χάνω τα όνειρα
Φεύγουν
Μου τ’ αρπάζουν
Οι νηστικοί και οι απελπισμένοι

Ουρλιάζω
Πως θα κοιμηθώ χωρίς όνειρα ;

Και πέφτουν απ’ το στόμα μου
Τα λόγια τα φυλαγμένα
Όσων μ’ αγάπησαν

Χάνω τα λόγια τους
Τα είχα κρυμένα
Γράμματα που τάχα κάψει
Τηλεφωνήματα κρυφά
Συναντήσεις
Λόγια λόγια μαζεμένα

Όλα μαζί
Τα χάνω
Και κυττάξτε με
Σα ζωντανός άνθρωπος
Κλαίω.


Άννα Δερέκα, Αιμάσσων, Κέδρος 2019.

Πηγή: https://homouniversalisgr.blogspot.com/2019/11/blog-post_42.html?m=1&fbclid=IwAR2-qWt-srpWcaCweiefKhnMyKQWB-Iaayi9cz6eZz9DREyQmPyMjyYhPVY