Τάκης Κ. Παπατσώνης, "Τὰ μηνύματα"

Ἡ Μέρα, ποὺ ἀναμένει ὁ ἄνθρωπος μηνύματα,
εἶναι ὅλη ἀπὸ ἀβαρές μολύβι κανωμένη.
Ψιλοβρέχει, δίχως νὰ δείχνῃ πὼς θὰ πάψῃ ποτέ,
ψιλοβρέχει βροχὴ μὲ διαλυμένη τὴν αἰωνιότητα.
Μπροστά του ἁπλώνεται ἡ θάλασσα μὲ κάποια ταραχήν,
ὄχι μεγάλη. Τ' ἀντίκρυ βουνὰ ἐντελῶς κρυφτῆκαν στὴν καταχνιά!
Κάθεται στὸ παράθυρο τὸ κάπως παγερό. Στρέφεται ὅλος
ν' ἀτενίζῃ πρὸς ἐκεῖ, ὁπόθε τὰ περιμένει. Τὸν θαρρεῖς,
τὸν φθινοπωρινόν ἐτοῦτον ἄνθρωπο, πὼς τ' ἀγναντεύει
νἄρχονται, σὰν καράβι, ἀπ' τὸ πέλαγο, ἢ σὰν πέρασμα
πολλῶν πουλιῶν. Πουλιῶν ἀναρίθμητων, σύννεφο μές στὸ σύννεφο,
τοῦτο τὸ ταξιδιωτικό, μὲ προορισμό του νὰ τὰ φέρῃ.

Φέτος, τί πρόωρα ποὔρθεν ὁ χειμώνας στὸ νησί!

Ἡ νύχτα, ποὺ προηγεῖται ἀπὸ τὴ Μέρα τῶν Μηνυμάτων
εἶναι πολύ πιὸ ἄγρια, μονότονη ἀπελπιστικά.
Τὴν ἀγριεύουν τὰ σκοτάδια. Κι ἔπειτα, δὲν ἔχει
ὡριμάσει ἐντὸς τῆς ψυχῆς ἡ ἀκριβής ἰδέα τοῦ τὶ θὰ ‘ρθῇ.
Ἡ Ἐρημία κι' ἡ Ἐγκατάλειψη θεριεύουν∙ δέν ἁπαλύνει
τίποτε τὴν σκέψη, παρ' ἀναδρομὲς σὲ περασμένα
φθινόπωρα, σὲ περασμένες ἀναπολήσεις. Ἀλλὰ τὸ Πρωί,
ὤ δέν εἰναι τὸ ἴδιο, τὸ Πρωί. Ξημερώνει καί, ναί μέν
δέν εἰναι Ἥλιος ν' ἀνατείλῃ Φῶς, νὰ θερμάνῃ τὴ νέκρα τούτη,
ἀλλ' ἀνατέλλει, γέννημα τοῦ ἁπλοῦ νερόχιονου, βουνό
καταπράσινο, μιὰ Βεβαιότητα, ποὺ ὅπου καὶ νἄναι, θἄρθουν
Μηνύματα πολλά κι' ὡραῖα, συνθεμένα σὰν Χρησμοί
τοῦ Μέλλοντος ἀπὸ μακρυά, ὅλο χαρά καὶ θέρμη.
Καὶ τούτη ἡ Πίστη σώνει καὶ σὲ ζωογονεῖ.
Ἄσχετα ἂν ἔρθουν ἢ δὲν ἔρθουν, φθάνει ποὺ πλασθῆκαν.

Πηγή:http://poetry-in-greece.blogspot.com/1997/05/1895-1976.html