Οι πεθαμένοι μιλάνε.
Παρακαλώ πιστέψτε με.
Δεν είναι παραμύθι.
Οι πεθαμένοι μιλάνε.
Θα πεις:
όταν το αίμα στραγγίξει από τις φλέβες του
οι φλέβες μένουνε ξερές
σαν τα κλαδιά του δέντρου στο χειμώνα.
Θα πεις:
όταν το αίμα στραγγίξει-
γιατί ποτέ δεν έμαθες
πως ένα δέντρο δεν πεθαίνει,
έτσι που δεν πεθαίνει κ' ένας άνθρωπος.
Ο άνθρωπος που αγαπάει τη ζωή
βήμα το βήμα ανηφορίζοντας τους λόφους,
ρίχνοντας τις στιγμές τους στον ορίζοντα
όπως το δέντρο τον καρπό του...
Οι πεθαμένοι σας λέω, μιλάνε.
Οι πεθαμένοι δεν πεθαίνουν.
Κρατώ στα χέρια μου το σπόρο,
κρατώ στα χέρια μου το χνούδι της ανάμνησης.
Δεν πεθαίνουν.
Λέω τον σκότωσαν
και τα μάτια του γίνονται σκληρά
ακόμα πιο σκληρά κι από δυο λόγχες.
Και λέω πρέπει
κι αν δεν μιλάνε να μιλήσουν
κι αν δεν μιλάνε ν' ακούσουμε.
Οι πεθαμένοι μιλάνε.
Παρακαλώ πιστέψτε με.
Δεν είναι παραμύθι.
Οι πεθαμένοι μιλάνε.
Τάσος Σπυρόπουλος (Κυνηγού Πυλίας 1927-1977)
Τάσος Σπυρόπουλος, Συρματοπλέγματα, Μόρφωση: Αθήνα 1957.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου