Ύστερα θυμήθηκα εκείνη τη λυπημένη γυναίκα. Τα μεγάλα της μάτια λίμνες απελπισίας. Τις κόγχες των ματιών της. Τις παράκτιες συστάδες της μαύρης φτέρης τα ματόκλαδά της.
Θυμήθηκα εκείνη τη λυπημένη γυναίκα. Τα παιδικά της χρόνια σε άπονα χέρια. Το νήπιο που πάσχιζε να βυζάξει τα πέτρινα ρωγοβύζια. Το φουσκωμένο ποτάμι που είναι η ψυχή της. Το φουσκωμένο ποτάμι που είναι.
Πηγή: "Ενθύμιον", Καστανιώτης 2004]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου