Νίκος Γρηγοριάδης-Ποιήματα

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

Ήρθε πολλές φορές ο θάνατος

πήρε πολλούς, γνωρίστηκε με τους υπόλοιπους

δεν υπακούει πια στις άνωθεν εντολές

έχασε και την αγριάδα του.

Τώρα μας επισκέφτεται σαν ένας

παλιός μας γνώριμος•

κάθεται με τις ώρες, κουβεντιάζει

κάνει το νοσοκόμο στα παιδιά.

Ο πόνος τον ημέρεψε.

Σε λίγο

θα τον δούμε να κλαίει μαζί μας.

(Το αθέατο μέσα μας, 1988)

ΜΕΡΑ ΤΗ ΜΕΡΑ

Μέρα τη μέρα, στιγμή τη στιγμή

βγαίνει χωρίς να το νιώθουμε

και περπατάει

πάνω στο κορμί μας αθόρυβα

το γήρας.

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΟΠΩΣ

Ο έρωτας,

όπως ακριβώς ο στίχος, θέλει

μια σωστή δόση

σκοτάδι

για να

φεγγοβολήσει.

(Δειγματοληψία Β΄, 1996)

ΠΡΟΝΟΜΙΟ

Έχεις πια αποκτήσει το προνόμιο,

τώρα που πάτησες κι εσύ τα εξήντα πέντε,

να κάθεσαι στη θέση σου αμέριμνος,

χωρίς ντροπή, αν κάποιοι συνομήλικοι

στέκονται κρεμασμένοι απ’ τις χειρολαβές

και πίσω μπρος σαν νυχτερίδες άψυχες

ταρακουνιούνται πάνω σου ασταμάτητα.

Ξέρεις πως δεν αφορούν εσένα τώρα

οργίλες άγριες ματιές και λόγια βλάσφημα

για τους αλήτες νέους, τους ανάγωγους.

Αυτά για σένα έχουν περάσει ανεπίστροφα.

Συλλογισμένος κάθεσαι στη θέση σου

και εξετάζεις τώρα το προνόμιο,

αυτό σου το πικρό προνόμιο,

που τόσο από καρδιάς θα ήθελες

με τα δεκάξι χρόνια σου ν’ αλλάξεις.

(Και στρεβλές ρίμες, 2006)

Νίκος Γρηγοριάδης (1931–2012)

Πηγή: Νίκος Γρηγοριάδης, Ποιήματα 1963-2005, Εκδόσεις Γαβριηλίδης 2006

Αντλήθηκε από το προφίλ του ποιητή Θανάση Μαρκόπουλου