Εκείνο το κορμί
που είχε ξεχάσει πως σκοπός του
είναι το φως και πως η μήτρα που το γέννησε
έφτυνε το σκοταδι τις μέρες της σποράς
μαχαίρωνε τα σύννεφα τις ώρες
του καρπού φιλούσε τη γη
και ξεγυμνωνοταν στα κύματα
μισό παιδί μισός αρχάγγελος
με μια βιασύνη μόνο
να καβαλήσει τον αφρό
του αλατιού πριν γίνει πίκρα
ο καιρός και τον γελάσει ο χρόνος
[Ο αφρός του αλατιού, Εκδόσεις Τύρφη, 2020]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου