Μίκης Θεοδωράκης-Οι δρόµοι του Αρχάγγελου (απόσπασμα)

 Στην τάξη µας, οι µαθητές είχαν χωριστεί σε τρεις κατηγορίες. Στην πρώτη ήταν

αυτοί που πεινούσαν και λιποθυµούσαν πάνω στο θρανίο. Στη δεύτερη αυτοί που

πεινούσαν χωρίς να λιποθυµούν. Και στην τρίτη, αυτοί που τρώγανε όσο ποτέ στη ζωή

τους, γιατί οι πατεράδες τους ήταν αγρότες, µαυραγορίτες, ή και τα δύο. Εµείς οι

πεινασµένοι, της πρώτης και δεύτερης κατηγορίας, αποφασίσαµε να βάλουµε τέρµα σ’

αυτήν την κατάσταση. Οργανωθήκαµε και µια µέρα ανακοινώσαµε στην τάξη ότι είναι

απαράδεκτο οι µισοί να παχαίνουν και οι µισοί να πεθαίνουν της πείνας. Οι χωριάτες

έβαλαν τις φωνές. Είχαν τον αέρα που τους έδινε η σωµατική τους ευρωστία. Όµως,

εµείς είµαστε οι περισσότεροι και οι αποφασισµένοι για όλα. Είπαµε: “∆εν µπαίνει

κανείς στην τάξη, αν δε βάλει τρόφιµα (πατάτες, αλεύρι, σταφίδα, αυγά) στο καλάθι που

θα βρίσκεται στην πόρτα”. Την άλλη µέρα, δυο τρεις έφεραν τρόφιµα. Οι άλλοι πήγαν

να περάσουν µε το ζόρι. Έπεσε ξύλο. Όταν µάθανε οι καθηγητές τα καθέκαστα, τήρησαν

ουδετερότητα για το φόβο των Ιταλών. Τελικά όλοι “πλήρωναν” τα αναγκαστικά

“διόδια”. Μοιράζαµε τα τρόφιµα στους σκελετωµένους συµµαθητές µας. Σε λίγο όλο το

γυµνάσιο έκανε το ίδιο. Έτσι, εκείνη τη χρονιά δεν είχαµε θύµατα από την πείνα. Και

όταν λέω θύµατα, δεν εννοώ µόνο το θάνατο, αλλά και τις βασικές αρρώστιες που

προκαλεί η έλλειψη τροφής.

(Μίκης Θεοδωράκης, Οι δρόµοι του Αρχάγγελου, τοµ.1, εκδ. Κέδρος, Αθήνα 1986, σ.111)