Anna Akhmatova-Verbatim

Αυτή είμαι. Σας εύχομαι μία άλλη, καλύτερη.

Μην μου δίνεις τίποτα για να σε θυμάμαι. Ξέρω πως η μνήμη είναι κοντή.

Έλα να με δεις. Έλα. Είμαι ζωντανή. Πονάω.

Μου έχουν πετάξει τόσες πολλές πέτρες, που μία ακόμη δεν με τρομάζει.

Μετά την απόγνωση, έρχεται η γαλήνη ενώ όσοι ελπίζουν τρελαίνονται.

Ο άνθρωπος με καλή αγωγή δεν προσβάλει τον άλλον λόγω αδεξιότητας. Τον προσβάλει μόνο από πρόθεση.

Δεν υπάρχουν νεκροί για τον Θεό.

Είναι τρομακτικό να μιλάς, μα οι άνθρωποι βλέπουν μόνο εκείνο που θέλουν να δουν και ακούν μόνο εκείνο που θέλουν ν’ ακούσουν. Σε αυτή την ιδιότητα της ανθρώπινης φύσης στηρίζεται το 90% των τρομερών φημών, των ψευδών διαδόσεων, των καθαγιασμένων κουτσομπολιών. Αυτούς που δεν συμφωνούν μαζί τους τούς παρακαλώ απλά να θυμηθούν τι έχουν ακούσει οι ίδιοι για τον εαυτό τους.

Να ζεις σαν να είσαι ελεύθερος, να πεθαίνεις σαν να είσαι σπίτι σου.

Μόνο στη φλόγα του έρωτα καταστρέφεται ο τοίχος των προσβολών, της μη κατανόησης και της ραθυμίας…

Όλοι μας, λίγο ή πολύ, είμαστε επισκέπτες στη ζωή. Η ζωή είναι απλά συνήθεια.

Την πραγματική τρυφερότητα δεν μπορείς να την μπερδέψεις με τίποτα, είναι πολύ ήρεμη, εσύ όμως πάντα γνωρίζεις με ακρίβεια την παρουσία της…

Οι στίχοι, ακόμη και οι μεγαλύτεροι, δεν κάνουν ευτυχισμένο τον ποιητή.

Όταν φωνάζουν στο δρόμο «Βλάκα», δεν είναι υποχρεωτικό να γυρίσεις προς το μέρος τους.

Όταν πεθάνουμε, δεν θα είναι πιο σκοτεινά, ίσως, να είναι πιο φωτεινά.

Όταν κάποιος φοβάται κάτι, τότε αυτό συμβαίνει, δεν χρειάζεται να φοβόμαστε τίποτα.

Ήσουν τρομαγμένος στην πρώτη μας συνάντηση, μα εγώ προσευχόμουν ήδη για την δεύτερη.

Τα εγκώμια των άλλων είναι πίσσα για μένα, από εσένα ακόμη και η ύβρις εγκώμιο είναι.

Η οικειότητα έχει ένα θαυμάσιο χαρακτηριστικό, το οποίο δεν μπορεί να ξεπεράσει ούτε ο έρωτας, ούτε το πάθος.

Ούτε η απόγνωση, ούτε η ντροπή, ούτε τώρα, ούτε ύστερα, ούτε ποτέ!

Σας προειδοποιώ όμως, ότι ζω για τελευταία φορά.

Μπορείς να είσαι θαυμάσιος ποιητής και να γράφεις άσχημα ποιήματα.

Είναι αδύνατο να πάρεις το χάρισμα από την ποιητή, εκτός του ταλέντου δεν χρειάζεται τίποτα άλλο.

Η αγαπημένη έχει πάντα πολλές απαιτήσεις. Εκείνη που δεν την αγαπούν πια δεν ζητάει τίποτα.

Έχω βιώσει σε συνθήκες μοναξιάς και την μεγάλη δόξα και την αφάνεια, είναι οι δύο άκρες της βακτηρίας ή του ραβδιού που λέγεται ζωή ή μοίρα.

Να ξέρατε μόνο από τι σκουπίδια γεννιούνται οι στίχοι, χωρίς να ντρέπονται… Σαν την πικραλίδα στην άκρη του φράχτη, σαν τα λάπατα και η αλιμιά.

Η ιερή μας τέχνη υπάρχει χιλιάδες χρόνια… Με αυτή φωτιζόταν ο κόσμος ακόμη και στις σκοτεινές εποχές. Κανείς όμως ποιητής δεν είπε πως δεν υπάρχει σοφία, δεν υπάρχουν τα γερατειά, ίσως πως δεν υπάρχει ούτε ο θάνατος.

Ήπια μέχρι το τέλος και το ποτήρι της χαράς και το ποτήρι της λύπης, σαν να ήταν νερό από το λαγήνι. Τα ξέρω όλα… Δεν ξέρω όμως ποια είναι η ψυχή σου.

Με επινόησες. Τέτοια στον κόσμο δεν υπάρχει,

Τέτοια στον κόσμο να υπάρξει δεν μπορεί.

Υπάρχει η απομόνωση και η μοναξιά. Την απομόνωση την επιζητούν, την μοναξιά την αποφεύγουν. Είναι φρικτό όταν σε ένα δωμάτιο κανείς δεν είναι δεμένος με κανέναν, κανείς δεν αναπνέει σε αυτό, κανείς δεν περιμένει την επιστροφή σου.

Δεν χρειάζεται να φοβάσαι τον θάνατο, ούτε αυτή τη λέξει χρειάζεται να φοβάσαι. Στην ζωή υπάρχουν πολλά που είναι πολύ πιο τρομακτικά από τον θάνατο. Όλη η βρωμιά, όλη η αθλιότητα οφείλεται στο φόβο του θανάτου. Κι αυτά τα διανοουμενίστικα τερτίπια ότι πεθαίνει κάποιος άλλος επειδή είναι κακός, ενώ εμείς όχι, θα πρέπει να τα αγνοήσουμε. Εκείνος που πεθαίνει, που χάνεται είμαστε εμείς και κανείς άλλος.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο χρήσιμο για τα νεύρα μας από το να πηγαίνεις εκεί που δεν έχεις ξαναπάει.

Ο ποιητής έχει κρυφές σχέσεις με όλα όσα έγραψε ποτέ και πολύ συχνά είναι αντίθετα με αυτό που σκέφτεται για το ένα ή το άλλο ποίημα ο αναγνώστης.

Η απουσία είναι το καλύτερο φάρμακο για την λήθη, ο καλύτερος δε τρόπος για να ξεχάσεις για πάντα είναι να βλέπεις αυτό που θέλεις να ξεχάσεις καθημερινά.

Να με ποθείς ακόμη πιο πολύ και να υποφέρεις κάθε μέρα.

Γνώρισα μεγάλη δόξα, βίωσα την μέγιστη αφάνεια και πείστηκα πως ουσιαστικά πρόκειται για το ίδιο πράγμα.

Με αποκάλεσαν «αγριοκόριτσο», γιατί κυκλοφορούσα ξυπόλυτη, δεν φορούσα καπέλο, έπεφτα στη θάλασσα από τη βάρκα, κολυμπούσα την ώρα της θύελλας και μαύριζα από τον ήλιο τόσο πολύ που ξεφλουδιζόταν το δέρμα μου, πράγμα που σόκαρε τις επαρχιώτισσες δεσποσύνες της Σεβαστούπολης. Γνωρίζουμε τώρα πια τι μετράει και τι συμβαίνει. Η ώρα της ανδρείας χτύπησε στο ρολόι μας και η αντρειοσύνη δεν μας εγκαταλείπει.

Άντρες, νομίζετε πως οι γυναίκες αγαπούν τους όμορφους ή τους ώραίους; Όχι, αγαπούν εκείνους που τις φροντίζουν.

Επιλογή – μετάφραση από τα Ρωσικά

Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης

.....................................................................................................................................................................

[Αυτή είμαι...] Αυτή είμαι• σας εύχομαι μιαν άλλη, καλύτερη, Δεν εμπορεύομαι πια την ευτυχία, σαν τους τσαρλατάνους και τους χοντρέμπορους. Όσο όλοι αναπαύονταν ειρηνικά στο Σότσι, εμένα μ' επισκέπτονταν έρποντας τέτοιες νύχτες, κι άκουγα να χτυπούν τέτοια κουδούνια! Οι ανοιξιάτικες ομίχλες πάνω από την Ασία και οι φοβερά ζωηρόχρωμες τουλίπες ύφαναν χαλί εκατοντάδες μίλια. Ω, τι να την κάνω αυτή την αγν'ότητα τι να την κάνω την απλή ακεραιότητα; Ω, τι να κάνω μ' αυτούς τους ανθρώπους! δεν τα κατάφερα ποτέ να μείνω θεατής, για κάποιο λόγο πάντα εισερχόμουν στις πλέον απαγορευμένες ζώνες της ουσίας. Ήμουν η θεραπεύτρια της τρυφερής ασθένειας, η πιο πιστή φίλη των ξένων συζύγων και πολλών συζύγων η απαρηγόρητη χήρα. Το στεφάνι τα άσπρα μου μαλλιά δεν τ' απόκτησα ανάξια και τα μάγουλα, καμένα από πυρκαγιά, τρομάζουν τώρα τους ανθρώπους με το σκοτεινό τους χρώμα. Πλησιάζει όμως το τέλος της περηφάνιας μου, και θα χρειαστεί, όπως η άλλη - η μαρτυρική Μαρίνα - να ξεδιψάσω πίνοντας το τίποτα... (Το παραπάνω ποίημα σε μετάφραση της Τατιάνα Ντίκο είναι αντιγραφή από το ανθολόγιο Ξένη ποίηση του 20ού αιώνα, Ελληνικά Γράμματα, 2007).