Κώστας Κοβάνης-Ρομαντικός περίπατος

Κι όμως, εδώ ήτανε που σε γνώρισα
κι ας άλλαξαν όλα.
Μικρή, φοβισμένη, γνώριζες τον διάσημο
έρωτά μας και τις πρώτες θυσίες.

Τοπίο αγνό, που ο έρωτας πόδι δεν έβαλε

πριν από μας.

Απόψε πελώρια κτίρια

εκτοπίζουν την αγκαλιά μας.

Κι όμως, εδώ ήτανε που σε γνώρισα.

Κάτω απ' τα θεμέλια των σπιτιών

υπάρχουνε τα παιδικά μας λόγια

και κείνα τ' ατέλειωτα βήματα

στο δροσερό χορτάρι

και κείνος ο δύσκολος λυγμός

στα δύσκολα χρόνια του έρωτα.

Ω! αν έκλαιγες πάλι, σεισμός κάτω

απ' τα σπίτια θα γινόταν

για να τρέξει το παιδικό σου κλάμα.

Κι όμως, εδώ ήτανε που σε γνώρισα
κι ας άλλαξαν όλα γυναίκα.

Να, τώρα γυρίσαμε πάλι.

Και συ με το μωρό στην κούνια

τραβάς μπροστά, σα να γυρίζεις

το άρμα της Ευτυχίας,

σ' έναν κόσμο απελπισμένο.

Έρωτα θυμήσου μας, όταν μιλάς γι' αθάνατους.

Κώστας Κοβάνης (1930-2017)

Πηγή: Σπύρος Κοκκίνης (επίμ.) Ανθολογία Νεοελληνικής Ποιήσεως 1708-1971, Αθήνα: Βιβλιοπωλείον της Εστίας Ι.Δ. Κολλάρου και Σίας 1971, σ. 261.