Όπως ο ναυαγός αρπάζεται από το κύμα σαν από κάτι στέρεο
έτσι κι εμείς από τις μνήμες μας, σαν νά 'χαν θά 'λεγες κι αυτές μια στερεότητα·
Αρκούν μπορεί κάποιες ομοιότητες συνθηκών, ατμοσφαιρικών ή άλλων, κάποιες συμπτώσεις
για να τις εκκαλέσουν· αρκεί ένα σύννεφο σαν σκιάχτρο
τριανταφυλλί και μαύρο σε χειμωνιάτικο σούρουπο·
Αρκεί ίσως μια ευωδιά διότι αυτός που οσφραίνεται βλέπει κι ακούει.
Και τότε αιφνιδιαστικά η απόσταση καταργείται και το απομακρυσμένο
αλλά χωρίς τη δύναμη του κακού πού 'χει άλλοτε όταν ήταν κοντινό
γίνεται βίωμα άμεσο ξανά, γίνεται η γοητεία της γης που μας κάνει να κλαίμε.
Κι αλήθεια, απ' όσα υπήρξαν κάποτε πραγματικά
μονάχα η γοητεία τους μας απομένει τώρα
και μας ανήκει βασανιστικά – σαν κάτι στέρεο· γι' αυτήν μονάχα έχουμε ζήσει.
Στον Ποταμό Κολύμα, 1997
Νίκος Φωκάς, Ποιητικές Συλλογές (1954-2000), Εκδόσεις ύψιλον/ βιβλία 2002.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου