Τώρα που η νύχτα πύκνωσε και γέρνει το φεγγάρι,
που ένα αγόρι ξαγρυπνάει για το χατίρι σου,
που το σκοτάδι η γης φορεί κι ο ουρανός τη χάρη,
έβγα, φεγγαροπρόσωπη στο παραθύρι σου.
Έβγα και γλυκοπότισε λουλούδια μαραμένα
κι αν έχεις στάλα πονεσιά μες στην καρδούλα σου,
λυπήσου με και δόστηνα σε χείλη διψασμένα,
ν’ αναστηθώ σα λούλουδο με τη δροσούλα σου.
Η θάλασσα τη γης φιλάει και τις ιτιές τ’ αγέρι
κι εγώ μονάχα δε φιλώ τα δυο χειλάκια σου.
Με χίλια αστέρια ο ουρανός, κι εγώ χωρίς αστέρι,
σκοτάδι η γη, κι εγώ χωρίς τα δυο ματάκια σου.
Κατέβα και περπάτηξε νεράιδα, μες στα σκότη,
και μίλησέ μου, να θαρρώ πως αναστήθηκα.
Πες μου τα λόγια τα γλυκά που πρωτολέει η Νιότη,
κι ας απεθάνω ακούγοντας πως αγαπήθηκα.
Πηγή: Εφταλιώτης, Άπαντα, τ. Α΄, φιλ. επιμ. Γ. Βαλέτας, Εκδόσεις Πηγής, Αθήνα 1952, σ. 55.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου