«Πηγή μου είναι ο Γερμανικός εξπρεσιονισμός και το κάμερσπιλ, και έμπνευσή μου ο τρόπος που αυτά εγκαταστάθηκαν στον αμερικανικό κορμό μέσα από τις δημιουργίες Ευρωπαίων σκηνοθετών δημιουργών όπως ο Φριτς Λανγκ, ο Στρογχάιμ, ο Μπίλυ Γουάιλντερ, Σιόντμαν, Πρέμινγκερ, Ντασσέν, Μπεζερίδης κ.α. Μην ξεχνάμε και τους “ευρωπαίους” Όρσον Ουέλλες και Ρ. Τσάντλερ, τα κείμενα του οποίου ήταν και τα πρώτα μου παραμύθια.» ΄
«Πρέπει ο ήρωας να κουβαλάει μαζί και την αμφισβήτησή του και να διαλογίζεται μ’ αυτήν. Κι ακόμα να αυτοακυρώνεται και συνεχώς να επιδιώκει νέες μάχες στην προσπάθεια να κερδίσει πάλι την αυτοεκτίμησή του. Και αυτό είναι το ζητούμενο. Κι έπειτα να μην ξεχνάμε και τη σχέση μου με το ίδιο το υλικό. Η αμφισβήτηση πρέπει να ‘χει πολλούς αποδέχτες και τι το καλύτερο ν’ αρχίζεις από σένα τον ίδιο.»
«“Απελπισία” είναι το πάθος να κατοχυρώσεις τα αιτήματά σου και να εγκαταστήσεις μία άλλη οπτική, μία άλλη συμπεριφορά. Είναι στη μοίρα του αιτήματος η προσδοκία αυτή να μεταφράζεται σε απελπισία. Όμως στη βάση της η απελπισία, γονιμοποιεί πάντα την ελπίδα και αυτό μου δίνει το δικαίωμα να θεωρώ όλο το έργο μου πολύ “φωτεινό” και εξαιρετικά αθώο.»
«Τα λάθη είναι σαν τους αποτυχημένους έρωτες – τους νοσταλγείς, σε βασανίζει το ανεκπλήρωτό τους, αλλά δε θα ‘θελες ποτέ να τους ξαναζήσεις...»
«Αυτό που δεν μου συγχωρούν δεν είναι η συνέπεια στις εμμονές μου, αλλά η εμμονή μου στη συνέπεια.»
«Δεν άφησα ποτέ την πραγματικότητα να με προσγειώσει και δεν άφησα και τη φαντασία να με απογειώσει τόσο τρομακτικά ώστε να έχω τεράστια απόσταση από την πραγματικότητα. Φρόντισα να μπερδεύω αυτά τα δύο, γι’ αυτό έκανα σινεμά, γι αυτό το διάλεξα και το επέλεξα.» «Ήμουν πάντα απ’ έξω. Τριάντα τρία χρόνια τώρα που κάνω ταινίες και ολίγη λογοτεχνία, δεν βρέθηκα ποτέ σε δημόσιες συζητήσεις, παρουσιάσεις και κάδρα τηλεοπτικά. Είναι μάταια και ανώφελα. Πόσοι άξιοι δεν παγιδεύτηκαν και δεν δάνεισαν το σχήμα τους στα διάφορα παράθυρα; Τώρα πια θαυμάζω την ανοησία τους, αλλά τη φοβάμαι κιόλας. Για μένα θα ήταν πιο σημαντικό αν κάποιος από όλους αυτούς αποφάσιζε να μπει μέσα σ’ ένα σουπερμάρκετ, να κλειδώσει τις πόρτες και να τους αναγκάσει ν’ ακούσουν Καβάφη, Καββαδία και Καρυωτάκη... Θα το ’κανα εγώ, για να τους ληστέψω τις καρδιές.»
«Την εποχή που ήθελα να βάλω βόμβες, δεν υπήρχε καμμιά οργάνωση να με δεχτεί. Λοιπόν τις βόμβες τις έριξα με το Σίνγκαπουρ Σλίνγκ, που έφερε τα πάνω κάτω, την Περίπολο και τη Συμμορία. Και αυτές δεν ήταν ταινίες του καναπέ.»
«Τις εποχές τις κάνεις μόνος σου ενδιαφέρουσες. Ενα δωμάτιο η μία σχέση μπορεί να την πεθάνεις σε δέκα λεπτά ή μπορείς να την τραβήξεις, αν υπάρχουν τα στοιχεία, να τη σκηνοθετήσεις αν θέλεις, η να ζήσεις μια ζωή μέσα σε τρείς μέρες. Δε βλέπω να υπάρχει περιπέτεια, δε βλέπω να υπάρχει κάποια αγωνία, κάτι που να παιδεύει. Η δική μας η εποχή ήταν πολύ δύσκολη, μας κυνηγούσαν τρομακτικά. Τότε μας λέγανε οι «όρθιες διανοήσεις» επειδή λέγαμε να σταματήσει ο κινηματογράφος της Βουγιουκλάκη και ότι υπάρχει κι ένας άλλος κινηματογράφος. Είμασταν τα παιδιά για όλες τις δουλειές. Την πρώτη μου ταινία την έκανα όταν ήμουνα 35 χρονών. Και τη ζωή μου λοιπόν και τον περίγυρό μου τα μετέφρασα έτσι, τα σκηνοθέτησα έτσι ώστε να μπορώ αυτή τη στιγμή, και από τότε ακόμα που ξεκίνησα, να λέω όχι όποτε ήθελα και ναι όποτε ήθελα.»
«Νοιώθω την υποχρέωση να επισημαίνω, με έργο και όχι μέσα από τα παράθυρα της τηλεόρασης ή από συνεντεύξεις, ότι πρέπει να ξεμπλοκαριστεί το μυαλό των ανθρώπων και να μάθουν να βλέπουν πίσω από τα φαινόμενα, να μάθουν να ερμηνεύουν τον κόσμο τριγύρω τους και να μην μένουν στο επίπεδο της βιτρίνας.»
Πηγή:http://ivac.cinephilia.gr/images/pdf/2017.pdf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου