Θανάσης Παπαθανασόπουλος-Δύο ποιήματα

 «Αγρίνιο 1948»

Απόψε ονειρεύτηκα

πως έπιασα το Θεό απ’ το σακάκι

και τον ακολουθούσα στον περίπατό Του μες στο σύμπαν.

Κ’ ήταν το σύμπαν, λέει, επίπεδο σαν δίσκος

Που θύμιζε πλατεία της Περίστας,

μόνο που τούλειπε στο κέντρο το πλατάνι.

Πατούσαμε προσεχτικά στους γαλαξίες

αποφεύγοντας τα κενά, που θα μπορούσα

να τα αντιστοιχήσω με τα βρωμονέρια

σε γούρνες τόσων δρόμων της Αθήνας.

 

Ήταν ένα όνειρο από αντανάκλαση

παλιών κακουχιών στα χρόνια του εμφυλίου

όταν διέσχιζα μια μέρα την πλατεία Μπέλλου στο Αγρίνιο

περνώντας από πλήθος ανταρτόπληκτων

ξεσπιτωμένων και μισότρελων από τη φρίκη

κρατώντας τον πατέρα μου απ’ το σακάκι.

 

Στου Ματραλή το καφενείο θα μαθαίναμε

Πόσοι συγχωριανοί μας σακατεύτηκαν

πόσοι τραβούνε για τα έκτακτα στρατοδικεία

και πόσοι πλέον έχουνε περάσει

στη Λαϊκή Δημοκρατία του θανάτου.

 

 

******

 

 

ΧΡΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΟΣ

 

Ακούω τις υλακές των αγριµιών της νύχτας

το σκόρπισµα της στάχτης ηµερών που χάθηκαν.

 

Να φύγω µακριά σας να γλιτώσω

γιατί δεν είστε άνθρωποι µέ σπλάχνιση'

είστε του Ιώβ οι µαύροι παρηγορητές

η ερανική επιτροπή του φιλοπτώχου.

Η παρουσία σας αναστατώνει ησυχασμένα ένστικτα,

προβάλλει τις σκιές των πεθαµένων.

Και µην κοιτάτε τα χρυσά ρολόγια'

ο χρόνος δεν περνά από ελατήρια,

περνάει µονάχα από  τις συνειδήσεις.

 

Από τούς χρόνους ο χειρότερος είναι του απογεύματος.

Θυµίζει τελεσίδικη θανατική κρίση

και άγγελο εξολοθρεµού πάνω απ' την πόλη.

Τα σπίτια ετοιμάζονται να κοιµηθούν

ντυµένα τις βελούδινες κουρτίνες.

 

Και ή ώρα της ψυχής µένει στο σούρουπο

µε χέρια αδρανή στις τσέπες του παλτού της.

Γιατί τα απογεύµατα στην πόλη

είναι βιβλία πολυδιαβασµένα,

ανιαροί αγώνες ποδοσφαίρου'

µας είναι αδιάφορο  ποιός θα νικήσει.

Μαρούσι, 10 Νοεµβρίου 2005

Θανάσης Παπαθανασόπουλος (1937-2021)

Πηγή:  http://www.epoxi.gr/persons55.htm