Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι αναμφίβολα δεν θα επιθυμούσαν να ζουν «σ'έναν τέτοιο κόσμο» -- μολονότι αυτό κάνουν στην πραγματικότητα. Η απέχθεια ενάντια σ’έναν τέτοιο κόσμο πρέπει στ’αλήθεια να είναι ζωηρή και ειλικρινής, αλλιώς οι άνθρωποι δεν θα είχαν επινοήσει την ηθική και τη μεταφυσική για να εξωραΐσουν τον κόσμο τους και να τον κάμουν κατοικήσιμο -- και επί πλέον για να συμφιλιωθούν κάπως με τον θάνατο, ο οποίος δεν είναι κάτι που θα συμβεί μια φορά στο μέλλον, αλλά αποτελεί μέρος της καθημερινής ζωής, και δεν συνίσταται απλώς στο βιολογικό τέλος, αλλά και στον αμείλικτα πεπερασμένο και σχετικό χαρακτήρα όλων των ανθρώπινων εγχειρημάτων. Ωστόσο και η δυσφορία απέναντι σ’έναν κόσμο δίχως αξία και νόημα παραμένει ζήτημα γούστου. Στα δικά μου μάτια και για τις δικές μου θεωρητικές περιέργειες ο κόσμος έτσι όπως είναι παρουσιάζει άπειρον ενδιαφέρον. Βρίσκω συγκλονιστικό και συναρπαστικό το ότι πάνω σ’αυτόν τον πλανήτη η ύλη ή ενέργεια --όπως θέλει κανείς-- απόκτησε συνείδηση του εαυτού της, ότι υπάρχουν όντα που επιδιώκοντας να διευρύνουν την ισχύ τους παράγουν το «πνεύμα» σε όλη την ποικιλία των μορφών και των εκπληκτικών παιγνιδιών του και που αλληλοεξοντώνονται επικαλούμενα κατά προτίμηση άρθρα πίστεως και θεωρίες. Ωστόσο τέτοιες παρατηρήσεις και σκέψεις μπορούν να χαρίσουν απολαύσεις μονάχα σε λεπτογεύστες και επαΐοντες του περιθωρίου. Και εν πάση περιπτώσει δεν αποτελούν πειθαναγκαστικά επιχειρήματα εναντίον της αυτοκτονίας από πλήξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου