Λαμπάδιασμα των τελευταίων φύλλων μέσα στο αποτελείωμά τους
Ανεβαίνει ψηλά και στα δικά σου μονοπάτια
Το δάσος ζει σ’ έναν παροξυσμό,
Ίδιον μ’ αυτόν που ζούμε εμείς οι δυο τον τελευταίο χρόνο.
Ο δρόμος φαίνεται μες τα κλαμένα μάτια
Όπως οι θάμνοι καθρεφτίζονται στις σκοτεινές λιμνούλες.
Μην απειλείς, μη φοβερίζεις.
Μη ταράζεις τη σιγαλιά του δάσους.
Μπορείς ν’ ακούσεις την πνοή πανάρχαιας ζωής:
Στο νοτισμένο χώμα μανιτάρια γλιστερά έχουν φυτρώσει,
Τα σαλιγκάρια τρύπωσαν τρώγοντας το μεδούλι
Ενώ το δέρμα τους γαργαλά ρίγος υγρό.
Το παρελθόν μας απειλεί –
Κοίτα: τώρα γυρνώ, κοίτα: τώρα σκοτώνω!
Γεμίζει αγκάθια ο ουρανός μ’ ένα σφεντάμι ίδιο ρόδο –
Είθε να κάψει πιο βαθιά έτσι που κόλλησε σχεδόν στα μάτια.
Arseni Tarkovsky, 1935, Μετάφραση: Αλέξανδρος Ίσαρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου