αντί χαρτιά βιβλία,
είκοσι χρόνια παίζοντας,έχασα τη ζωή.
Φτωχός τώρα ξαπλώνομαι,μιαν εύκολη σοφίαν’ ακούσω εδώ που πλάτανοςγέρος μού τη θροεί.
2
Απ’ όλα θέλω ελεύτεροςνα πλέω στα χάη του κόσμου.Αν ένας φίλος μού ’μεινε,να φύγει, να περάσει.
Κι όταν ζητήσει ο θάνατοςτα πλούτη πὄχω μάσει,σένα, πικρία μου απέραντη,μονάχο να ’χω βιος μου.
3
Για τη ζωή σου μου ’λεγες,για το χαμό της νιότης,για την αγάπη μας που κλαίειτον ίδιο θάνατό της,
κι ενώ μια ογρή στα μάτια σουπερνούσε αναλαμπή,ήλιος φαιδρός απ’ τ’ ανοιχτόπαράθυρο είχε μπει.
4
Τί χάνω εγώ τις μέρες μουτη μία κοντά στην άλλη,κι όπως μου ασπρίζουν τα μαλλιάξινίζει το κρασί,
αφού μονάχα όταν περνώτο βλέμμα από κρουστάλλι,με νέα ρετσίνα ολόγεμοβλέπω τη ζωή χρυσή;
5
Η νύχτα μάς εχώρισεναπό όσους αγαπάμεπριν μας χωρίσει η ξενιτιά.(Να ’ναι όλοι εκεί στο μόλο;)
Σφύρα, καράβι αργήσαμε.Κι αν φτάσουμε όπου πάμε,στάσου λίγο, μα ύστερασφύρα να φεύγουμε όλο.
6
Λεύκες, γιγάντοι καρφωτοίστα πλάγια εδώ του δρόμου,δέντρα μου, εστέρξατε ο βοριάςτα φύλλα σας να πάρει.
Σκιές εμείνατε σκιώνπου ρέουν στο μέτωπό μου,καθώς πηγαίνω χάμου εγώκι απάνω το φεγγάρι.
7
Χαρά! Η χαρά! Στα νέα χαράπαιδιά! Τραβούνε —ωραίοιμαύροι ληστές— την κόρη ζωήδεμένη ν’ αγαπήσουν.
Μα το βιβλίο σου ολάνοιχτο,στα φύλλα του αύρα πνέει,τρελέ, τρελέ, που εγέρασεςκαι νέος ποτέ δεν ήσουν.
8
—Ποιητή, κυλάει το γέλιο μουμέλι και χλεύη, αλλάδεν παύεις να σφυροκοπάςτων ήχων τα στεφάνια
—Κόρη, δουλεύω ανώφελα,μα η στείρα τί ωφελάκαι σιωπηλή του αχάτινουματιού σου υπερηφάνεια;
9
Αντίο! Αντίο! Με τα ουρανιάμάτια σας και με βιόλεςστο λαιμό, εφύγατε, ξανθέςερώτων νέων ελπίδες.
Αντίο, κι εσύ που στρέφοντας,όταν χαθήκανε όλεςπάλι να παίρνω το βαθύ,σκοτεινό δρόμο μ’ είδες!
10
Μπρούτζινος γύφτος —τράλαλα!—τρελά πηδάει κει πέρα,χαρούμενος που εδούλευετο μπρούτζον ολημέρα
και που ’χει τη γυναίκα τουχτήμα του και βασίλειο.Μπρούτζινος γύφτος —τράλαλα!—δίνει κλοτσά στον ήλιο!
Νηπενθή, Ενότητα: «Η Σκιά των Ονείρων»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου