Κανένας δεν καυγαδίζει εδώ, κανένας δεν έμαθε
την κραυγή της δυσαρέσκειας, αντίθετα, εδώ στο Σάμπτερ
μαθαίνουμε να μεγαλώνουμε σιωπηλοί, να χτίζουμε μια πέτρα
αποφασιστικότητας, μαθαίνουμε να νεύουμε, μαθαίνουμε να κλείνουμε
στη φλόγα της ντροπής και του θυμού
στις καρδιές μας, μαθαίνουμε να σκληραίνουμε έτσι,
και όσο περισσότερο ηρεμούμε την οργή μας,
τόσο βαρύτερη η πέτρα, αυτή η αλχημεία
σκυροδέματος στη φλέβα, η λάσπη
της προσβολής, μέχρις ότου σκληρύνει
και η καρδιά, επιτέλους, σταματήσει,
απόρθητη, ακούνητη, ανένδοτη.
Βρείτε μου έναν άνθρωπο που θα σταθεί
σ’ ένα καταραμένο λόφο και θα φωνάζει,
βρείτε μου μια γυναίκα που θα ξεσπάσει
σε κραυγές, που θ’ αφήσει λυτό
ένα ποτάμι θρήνου, βρείτε το ουρλιαχτό
του πνεύματος, να μας διδάξει τις γλώσσες
της οργής, έτσι ώστε το αίμα μας,
ο παλμός μου, κυλήσει στις καρδιές
με τη ζεστή επούλωση του θυμού.
Εσύ, Αύγουστε, έχεις κουβαλήσει στο στομάχι σου
κάθε τραγούδι προσβολής οι ήρωές σου
μίλησαν, κι’ ίσως περίμενες
πολύ καιρό να ουρλιάξεις τη νύχτα,
αλλά κάθε βράδυ σε κάποια ξύλινη
σκηνή, αυτοί οι άνδρες κι’ οι γυναίκες,
μαθαίνουν να τραγουδούν τραγούδια χαμένα για αιώνες,
μαθαίνουν την επούλωση της ομιλίας, τη γαλήνη
του καυγά, τη μουσική της έριδας
και σ’ αυτή την κακόφωνη χορωδία,
βρίσκουμε το τελετουργικό της ζωής.
(Kwame Dawes, Γκάνα, 1962- )
Απόδοση: Γιώργος Σχορετσανίτης
Πηγή: https://www.fractalart.gr/kouventa/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου