Μη με βάζεις στα αίματα
μη με παρασύρεις στον ουρανό.
Ω κτήνος, εσύ που προφέρεις την αλήθεια
πες μου, κάθε αυγή τι περιμένουμε;
τον παραμυθά των παραμυθάδων
ένα χειροποίητο τριανταοχτάρι
έναν στολισμένο κανίβαλο
ή ένα τέλειο άστρο σε απόγνωση;
Όσο περνάνε οι ώρες το νιώθω
όλα είναι όπως θα έπρεπε:
το παρόν πετάει γιατί φοβάται τους κόσμους
και το γέλιο πριν γίνει κρύσταλλο.
Επάνω του τέσσερις κόκκινες ψυχές
κρέμονται από ένα τριαντάφυλλο
μπροστά του ο τάφος μου η παρθένα
περιμένει να την κάνω πουτάνα
πίσω του οι υδάτινοι γιοι μου
δεν αναγνωρίζουν κανένα
και θα σας σκεπάσουν.
Γιώργος Κακουλίδης, Ωδή σ’ ένα τριανταοχτάρι, Εξάντας, Αθήνα, Μάρτιος 2001.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου