Οι άνθρωποι οδηγούμενοι υπό αρχαίου Έλληνος στους Δελφούς (1997)
Δύο Ιππείς (1980)
Μπλε Ποδηλάτης
Καπνιστής και φίλος
Ποδηλασία στην παραλία
Κίρκη και Οδυσσέας, 1995
Τα ρόδα της φιλίας-Ο Ποδηλάτης
Η ταπεινή ζωή της μικρότητας
Σε κάθε γωνιά της Ελλάδας πρέπει να υπάρχει κι ένας φύλακας δράκος και να καιροφυλακτεί. Να μας προστατεύει απ’ όλους αυτούς που ρυπαίνουν ποικιλοτρόπως τους χώρους και την ψυχή μας. Απ’ αυτούς που φυτεύουν αδιάκοπα αποτσίγαρα στις παραλίες και στις γλάστρες.
Γενικώς πρέπει να πάρουμε Δρακόντεια μέτρα.
Όπως ο Κέρβερος φύλαγε τις πύλες του Άδη και ο Δράκοντας το Χρυσόμαλλο Δέρας και όλοι οι θησαυροί και τα πολύτιμα αγαθά φυλάγονται από τους καλοκάγαθους δράκοντες που η παράδοση τους ήθελε άγριους και τρομακτικούς. Και στα παιδικά παραμύθια ο Δράκοντας φυλάει τη Βασιλοπούλα και τα παιδιά όταν δεν τρώνε το φαΐ τους, τούς λένε ότι θα τα φάει ο Δράκος. Και τα μικρά-μικρά ποιος θα τα φυλάει; Όταν αμέριμνα πατάμε τα μυρμήγκια; Γιατί τα βήματά μας γίνονται δήμιοι των μικρών και των αδυνάτων;
Ο κόσμος ο μικρός αυτός που δεν παρατηρούμε είναι ένας άλλος κόσμος. Ποιός ξέρει, ποιος φαντάζεται τι συμβαίνει μέσα στο χώμα;
Λίγο κάτω απ’ τα πόδια μας μέσα στις τρυπούλες με το βουναλάκι από χώμα που μικρά στοματάκια συσσώρευσαν, πετραδάκι-πετραδάκι στην κυριολεξία; Εκεί θα μπορούσαμε να δούμε το σκοτεινό κόσμο της βασίλισσας των μυρμηγκιών , τις μέλισσες, τις πεταλούδες, τους μπάμπουρες, τις αράχνες και όλα όσα δεν βλέπουμε γιατί είναι μικρά. Γι αυτό τα ζωγράφισα όλα αυτά για να τα γνωρίσω.
Η Τέχνη δεν είναι μόνο ο Άνθρωπος. Είναι όλα αυτά που πρέπει να τα δεις. Εγώ έσκυβα μικρός με φακό και κοίταζα τα μυρμήγκια που κουβαλούσαν σαν σημαιάκια τους κουκουναρόσπορους.
Μού έκανε εντύπωση που ο Νταλί μιλάει για την μικρότητα. Το μικρό πάει παντού , είναι δυνατό, ξεφεύγει, χάνεται, εξαφανίζεται. Γι’ αυτό ζωγράφισε τον πιο μικρό σταθμό, τον σταθμό του Περπινιάν.
Προσέχετε λοιπόν πού πατάτε, υπάρχει ζωή ταπεινή, ο άλλος κόσμος ο μικρός.
Αλέκος Φασιανός, Μικρά-μικρά της Κέας, Οκτώβριος 1998.
Απόσπασμα από κείμενο του Νίκου Μ. Δαλαρέτου
Στην πολύχρονη γνωριμία μου με τον Φασιανό, έχουμε πολλές φορές περπατήσει την Τζια. Προς όλες τις κατευθύνσεις και για μεγάλα διαστήματα.
…….Κάθε στιγμή εκφράζει το απρόσμενο για τον Φασιανό, το αναπάντεχο. Κόσμοι φυλακισμένοι σε ταπεινά σποράκια, σε μικροσκοπικά έντομα, στη σχισμή του βράχου, στα πεσμένα φυλλαράκια της αδυνατισμένης λεμονιάς. Τα πλησιάζει, κάτι τους κάνει , δεν ξέρω, κάτι τους λέει και αυτά μονομιάς ανοίγουν. Οι κόσμοι ελευθερώνονται και λένε βιαστικά και εύκολα τα χιλιοσφράγιστα μυστικά τους. Ο Φασιανός γρήγορα-γρήγορα σημειώνει όπου βρει…
Αυτές τις γλαφυρές πρωτόλειες σημειώσεις περιέχει αυτό το βιβλίο. Κάθε μια απ’ αυτές περιγράφει με αμεσότητα και από έναν κόσμο που ο Φασιανός ξέρει τόσο επιδέξια να ανακαλύπτει.
Βουκάρι Οκτώβριος 1998
Τα κείμενα αντλήθηκαν απ' το προφίλ της Κυριακής Καρσαμπά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου