Άρχισε λύρα να καλείς
και σιγαλά να τραγουδείς,
ειπέ με ψιλό τόνον
του στήθους μου τον πόνον.
Ότι και γώ έναν καιρόν
είχον αγρούς και θησαυρόν
και πύργους στολισμένους
με σκεύη παντος γένους.
Τα έχασα και τώρα ζων
ώσάν το έρημον πτηνόν
πεινώ και διακονεύω
δια να μή νηστεύω.
Κι είχον και κήπον με νερά,
με δύο δέντρα δροσερά,
δύο δενδρολιβάνους
λαμπρούς κι'υπερηφάνους.
Το έν εξάφνω τρομερός
κατακρημνίζει κεραυνός,
το άλλο μοι ηρπάγη,
με παραιτεί κι'υπάγει.
Κι' έμεινα ούτω παντελώς
χωρίς την σκέπην κανενός,
απ' όλα Στερημένος,
Γυμνός, Δυστυχισμένος.
Ιωάννης Ζαμπέλιος (1788-1856)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου