Πηγαίνει αργά στο σινεμά,
μάλιστα στον εξώστη·
σε έργα, κατά προτίμηση, παλιά
και θαμπωμένα. Κι εκεί
— μέσα στους τόσους εξευτελισμούς —
η μόνη του χαρά να βλέπει τις γυναίκες
της γενιάς γύρω από τα τριάντα.
Με κείνα τα βαθιά καπέλα,
με τις σειρές τα περιδέραια, τα μάτια,
τα κοντά μαλλιά·
με τις ψιλές γλυκές φωνές,
με τις κινήσεις πια τις μητρικές.
Σαν τη μητέρα, αλήθεια·
σαν τη μάνα του
των πρώτων παιδικών του χρόνων·
τότε που τον φωνάζανε μοναχογιό.
Τα Χίλια Δέντρα (1963)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου