Μια νύχτα μ' άγριο χιονιά
κι ενα σκοτάδι αφωρισμένο,
από μιαν άλλη γειτονιά
φέραν τον Μήτσο λαβωμένο
Τον παραστέκαν οι δικοί
Κι άλλοι πολλοί,που ξεψυχούσε,
ήταν στο πλάι του εκεί
κ' η κοπελιά ,που αγαπούσε
Αχ απο τότε η φτωχή
έχασε πια το λογικό της
και τριγυριζει μοναχή
και ψαχνη να 'βρη τον καλό της
Και μεσ' τη μέση του χωριού
και στα χωράφια τα σπαρμένα
του καθενός παλληκαριού
κόβει το δρόμο η παρθένα
Και μες την όψη το θωρεί
Και με καϋμό στα φυλλοκάρδια
γυρεύει απάνου του να βρη
τ΄ αγαπημένα της σημάδια
Μ' απ΄ τους λεβέντες τους καλούς
που η τρελλή συχνοκυττάζει,
ένας ευρέθη στους πολλούς
'κείνου του άμοιρου να μοιάζη
Και σαν τον εύρη του μιλεί
Και τα στεφάνια του θυμίζει-
Αλλοί στην άμοιρη τρελλή
που τον φονιά του δεν γνωρίζει.
Ιωάννης Πετρουνάκος(1871-1951)
Περιοδικό Ολυμπία, 1897, αρ. φύλλου 4
Πηγή: Νίκος Καράμπελας, Μωραϊτική Ποιητική Ανθολογία 1708-1958, Εισαγωγή Γιάννης Σφακιανάκης, Εκδόσεις Νέστωρ Καλαμάτα 1958.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου