9
Έχουν σκεπάσει τη μισή μου την ψυχή
με τις φτερούγες τους η τρέλα κι η λωλάδα
και με ποτίζουν φλόγινο κρασί
και με καλούν στη σκοτεινή κοιλάδα.
Και το κατάλαβα πως πρέπει πια να υποταχτώ
στην τρέλα αυτή και να υπομένω
αφουγκραζόμενη το παραμιλητό
που είναι δικό μου κι έχει γίνει κιόλας ξένο.
Δε θα μ’ αφήσει τίποτα να πάρω αυτή,
μαζί μου τίποτα να πάρω πια δε θα μπορέσω
(όσες παράκλησες κι αν πω γονατιστή
και μ’ όσες ικεσίες κι αν της προσπέσω) :
Μήτε του γιου τα μάτια που φαντάζαν τρομερά
λες κι ήταν μάτια πετρωμένου μαρτυρίου
μήτε τη μέρα που με βρήκε η συμφορά
μήτε τη λίγην ώρα του επισκεπτηρίου
μήτε τα χέρια που δροσίζανε τον πυρετό μου
μήτε της λύκαινας την τρεμάμενη σκιά
μήτε τα λόγια που αχνοσβήναν στη γωνιά του δρόμου –
τα «μην ανησυχείς» στερνή παρηγοριά.
4 Μαϊου 1940, σπίτι της Φοντάνκα
Μετάφραση: Άρης Αλεξάνδρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου