Άθως Δημουλάς-Ποιήματα

ΑΝΘΡΩΠΟΣ

 

Πεθαίνοντας, δε μεταβαίνεις βέβαια σ’ ένα

κόσμον άλλο. Η ανυπαρξία σε περιμένει,

απ’ όπου άγνωστος και ανυπεράσπιστος

ξεκίνησες, για ν’ αποθέσεις την ψυχή σου,

μόνο κτήμα σου, έπαθλο στα χέρια της. υπάρχει

 

ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ

 

Οι αισθήσεις μας σχίζουν τον κόσμο

σε κομμάτια. Συνδυάζοντάς τα, άλλους

πολλούς μ’ αυτά συνθέτουμε κόσμους

επάλληλους. Κι αυτά, διαρκώς

απ’ τον ένα στον άλλο μεταφέρονται

και κυκλοφορούν με μία ροή που,

«επέκεινα των αισθητών», ίσως

τον πράγματι κόσμο ν’ αντιπροσωπεύει.

 

ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΤΕΡΑ

 

Ο τοίχος του παλιού ναού, με τις υδατογραφίες,

εγέμισε με τον καιρό, απ’ τους αιώνες,

πολλά μικρά ραγίσματα. Που πληθαίνουν,

στον εικονιζόμενο γέρο Άγιο, τις πτυχές

του χιτώνα του και του προσώπου του τη λύπη.

Γιατί λύπη ήταν ζωγραφισμένη εκεί. Λύπη

των αισθήσεων δαπανημένων απ’ τα χρόνια,

όταν, εμπρός στου αυριανού τους άγνωστου

το φόβο, ικετευτικά στρέφονται

προς τη μεγάλη Μνήμη, τη Ζωή.

 

Η αγιοσύνη θα ήταν αποτυπωμένη, όπως

πάντοτε στις αγιογραφίες, με μιαν έκφραση

εγκαρτέρησης και, ίσως, μ’ έναν τόνο μεγαλείου

απόκοσμου. Μα τα πολλά ραγίσματα

του τοίχου επάλειψαν αυτή την έκφραση

αφήνοντας, αποκλειστικά σχεδόν και μεγαλωμένη,

τη λύπη, την πολλή λύπη ενός γέροντα.

(ΠΕΡΙ ΜΝΗΜΗΣ, 1964)

 

ΣΙΒΥΛΛΙΚΟ

 

Κρυμμένο στην κοιλότητα κάθε στιγμής

το νόημα του κόσμου αναδιπλώνει

επάνω του τις μεταβολές. Σαν κλώνοι

στον κορμό μαζεύονται, σε μιας γραμμής

 

το σφρίγος και το δέσιμο. Που αξιώνει

το πάθος της ενότητας, μιας πάντ’ ακμής

την προβολή, με την πειθώ της διαρκούς ορμής.

Στην πολυσήμαντη ακαμψία της η μόνη

 

είναι που προσφέρει της υπερβολής τη γεύση

χωρίς αμφιβολίες και περισπασμούς.

Ώσπου, κάποτε, μες σε περίεργους παλμούς,

 

κάποιο νόημα ετοιμάζεται να ταξιδεύσει.

Θα πάρει τη διάθεση απ’ τους ποταμούς.

Και σε μια κάποια θάλασσα θα εκπνεύσει.

 

ΚΑΠΟΙΑ ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ

Η διαίσθηση αποτελεί το Όργανον των Μεταιχμίων

Bergson

 

Άραγε τι σας φέρνει, σκυθρωποί μου στίχοι;

 

Απ’ το πραγματικό, όσο μπορούμε κάθε φορά

παίρνουμε. Ή όσο μας αρκεί. Ή όσο τύχει.

Το άλλο, έξω απ’ του συνειδητού τα κινητά,

 

τ’ ανυπεράσπιστα στην αλλαγή απ’ το χρόνο, τείχη,

στης απεραντοσύνης της ανήσυχης τα κρυφά

πεδία, κρούει συνεχώς τα σύνορα. Ήχοι

λεπτοί διαπερνούν αδιόρατα στενά

 

επικοινωνίας των δύο κόσμων. Γέφυρά τους

η διαίσθηση. Που ετοιμάζει, με τ’ ατελή

και τ’ ανεπαίσθητα, εικόνες του απολύτου.

 

Κι απ’ το πραγματικό, περαστικό ανάμεσά τους,

όσο μπορούμε κάθε φορά, ή όσο μας αρκεί,

ή όσο τύχει παίρνουμε. Κάποια μορφή του.

(ΑΛΛΟΤΕ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ, 1966)

 

VANITAS VANITATUM

 

Η εξαίρεση, που το μεγάλο φόβο του θανάτου

φανερώνει, της ζωής το ενδιαφέρον είναι

το μεγάλο. Ίσως το μόνο. Μα όχι μόνο

για τον εξαιρούμενο, αλλά και για το πλήθος,

τους πολλούς ομοίους που, στην εξαίρεση,

πέρ’ από του παρόντος τη διέγερση,

και τη φυγή και τη λήθη του βρίσκουν

ασυναίσθητα, ένα όνειρο αντικείμενο,

ένα όραμα προοπτικής.

Και,

συγχέοντας τύχη και αξία, σπεύδουν

– ανάγκη τους – κάθε μέρα να προκαλέσουν

μιαν εξαίρεση, έναν εξαιρούμενο που,

τη διάκριση δικαιώνοντας, θριαμβολογεί.

(Ο ΑΓΡΟΣ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ, 1972)

 

ΟΛΑ

 

Όλα είναι εδώ, είπε:

τα προσωπεία του φόβου,

τα κάτοπτρα της αυταπάτης

για το ναρκισσισμό των ελπίδων,

η ψυχή πιο μέσα,

λεία της ανυπαρξίας.

(Η ΜΟΙΡΑ ΤΩΝ ΠΕΠΡΩΜΕΝΩΝ, 1979)

 

ΤΟ «ΟΡΓΑΝΟΝ»

 

Το γρήγορο, μόνο στον έξω υπάρχει κόσμο.

Όπου ο χρόνος είναι γυμνασμένος, τρέχοντας

βιαστικά εδώ και κει, να μετράει

τις διάρκειες. Επείγεται να επισημαίνει

έλλειψη ή υπέρβαση από κάποιο «τόσο

πρέπει», ενώ σε λίγο πάντοτε αναγνωρίζουμε

ότι αυτό το «πρέπει» έπρεπε

να ήταν η διάρκεια όση μετρήθηκε.

Πράγμα που κάνει περιττή τη μέτρηση,

άρα και τον εκπαιδευμένο τούτον χρόνο.

 

Στον μέσα όμως κόσμο μας όλα είναι αργά.

Εδώ δεν μετριούνται οι διάρκειες. Γι’ αυτό

και τίποτα δεν επείγει. Εδώ ο χρόνος

είναι ακατέργαστος. Των αισθημάτων είναι

και των ιδεών. Ο χρόνος ο πραγματικός

του καθενός μας. Με μια τεράστια αδράνεια.

Που μετατρέπει το γρήγορο του έξω κόσμου

σε αργό τού μέσα μας.

Αυτήν  ακολουθεί

η γλώσσα την αδράνεια. Κι εκφράζει

με τον βραδύ ρυθμό του μέσα κόσμου μας

εκείνον του έξω. Για να μετέχουν όλα στο σταθερό.

(ΜΙΑ ΠΡΟΘΕΣΗ ΣΤΟ ΧΑΟΣ, 1986)

 

 Πηγή: https://www.oanagnostis.gr/ine-ke-kati-kati-akoma-pou-to-kratai-krifo-i-sigi/